Кветка пажоўклая

Рейтинг LiveLib

3,9

43 оценки

• 5
  30%
• 4
  49%
• 3
  16%
• 2
  2%
• 1
  2%

Ваша оценка

Отметить эмоции

Прочитали 54Хотят прочитать 30

Рецензии

• 

  Аноним29 декабря 2014 г.

  Любовь - всегда одна:
  Ни выстрела, ни вздоха,
  Любовь - это когда
  Хорошим людям плохо.
  А.Васільеў

  Калі правесці паралель з апавяданнем М.Зарэцкага "Ворагі", на якое я пісаў рэцэнзію ў мінулы раз, то і тут у сюжэце жаночая трагедыя паказана вачамі закаханага мужчыны, але "любоў - гэта слабасць", як сцвярджае Арончык, сябра галоўнага героя.
  Вось і Марына Гарнова не згаджаецца на шлюб, бо не імкнецца шчасця, ёй дастаткова кахаць, але на ёй бацькоўскі праклён. Яна, як і Ніна Купрыянава, была перад выбарам: контррэвалюцыянер брат, або адданасць камуністычнай ідэі. У адрозненні ад гераіні "Ворагаў" яна наплявала на кроўнае радство і нібы волат-цягнік, выкаваны рэвалюцыяй, парэзала жыццё брата... Пераасэнсаваўшы гэта, змянілася і часам на яе находзілі самотныя думкі пра смерць. І зноў М.Зарэцкі падказвае нам фінал гісторыі:

  
  Але чыгунка бліжэй мне, больш захапляе... Ведаеце што, я памру на чыгунцы.

  Заканчэнне гэтай гісторыі больш трагічнае, чым у "Ворагах": Булановіч бачыць цела любай Марыны, якая скончыла жыццё карэнінскім самагубствам.

  
  Згубіла сваё месца ў жыцці. Дык навошта жыць?

  Гэта словы з запіскі Гарновай, якую паказаў Булановічу пасля яе смерці закаханы настаўнік Абшарскі. У гэтай фразе галоўная тэма твора, як мне бачыцца: героі і ахвяры рэвалюцыі не могуць знайсці сваё месца, як ліст восеньскі Гуторскі, як кветка пажоўклая Гарнова.
  

  
  І таму адляцела, адпала ад дрэва жыцця, зволіла месца здароваму, свежаму. І нямала было такіх кветак, што прыцягнуліся к сонцу Кастрычніка...

  Читать далее

  10

  2K
• 

  Аноним22 января 2019 г.

  Мiхась Зарэцкi был расстрелян в годы сталинских репрессий .
  Сегодня некоторые его произведения стали хрестоматийными, вошли в школьную программу белорусских школ.
  Одно из самых известных и анализируемых произведений - рассказ «Кветка пажоуклая». Трагическая история жизни революционерки Марины, дочери и сестры, предавшей своего отца и брата во имя Великой идеи. Женщины и человека потерявшего место в жизни.
  

  
  Кветка пажоўклая. І таму адляцела, адпала ад дрэва жыцця, зволіла месца здароваму, свежаму.
  І нямала было такіх кветак, што прыцягнуліся к сонцу Кастрычніка, што закрасавалі ў ім цветам жывым, пышна-дзейным.
  Але глыбока ўраслі карані ў атрутна-гнілую глебу, набраклую лёкам смяртэльным.
  І не вытрымалі палкага сонца.
  Пажоўклі...

  Но есть в сборнике и более жизнеутверждающие рассказы – «Смерть». Пожилой человек, ищет в конце жизни покой, побеждающий страх смерти и утверждающий жизнь. И находит!
  

  
  ...Дык вось яно ў чым!.. Вось што дае яму гэты спакой! Вось што з смерцю яго пагадзіла! «Дзетак прыстроіў, хадзяйства наладзіў... што ж яшчэ больш?» Ён не жыве ўжо... тут не жыве, у сваім старым, бяссільным целе. Ён жыве там, дзе «дзетак прыстроіў, хадзяйства наладзіў», дзе яго праца, дзе скутак жыцця яго, дзе працяг гэтага жыцця. І гэты працяг жыцця - ён не памрэ, ён астанецца. У ім будзе жыць гэты просты спакойны старац нават і пасля таго, як закапаюць яго старое, недалужнае цела...
  

  • Дык во яно што! Во што дае гэты спакой!

    Глубоко философское содержание рассказа «Радасць» щедро дарит причастность к чему-то очень важному в жизни каждого человека…

  
  

  
  Часам у пералівах хваль, што скібамі рэжуць паверхню цёмнага віру, мы бачым адбітак насупленых хмар, душным цяжарам навіслых над намі. Тады м

  • Гэта Сум.

  Сум.

А часам выблісне сонца і хвалі зайграюць вясёлкай, разарвуць, рассыпяць сонечны бляск у мільёны агнёў-самацветаў, рассеюць наўкола шчодраю жменяй іскры гарачы
• Гэта Радасць... Рознае сонца бывае.
сонца бывае.
І Радасць бывае розная...

Радость преступника, избежавшего наказания…
Радость семьи чернорабочего, купившей дешево, с оказией, колченогий стол, что сможет вместить всю семью и в горе, и в радости…
Радость общей великой Победы у человека, потерявшего в битве родных и близких…



Часамі сонца - палкае, шчырае - прынікае да самай зямлі, сціскае яе ў сваіх моцных абнімках, смагла цалуе агнёвымі вуснамі.
Бывае такое магутнае сонца...
І бывае Радасць такая...

А вот повесть «Ой, ляцелі гусі...» вызвала во мне много эмоций, объяснить себе которые я не могу…
Что же такое дружба?



Сяргей з п
• Я заўсёды лічыў цябе за лепшага свайго сябра.
лепшага свайго сябра.
Барковіч не
• Вось так... разумееш?.. А ўсё-ткі мы з табой ворагі адзін аднаму.. Найлюцейшыя ворагі, якія толькі могуць быць...
• Адам! Што ты гаворыш?
• Найлюцейшыя ворагі... Фатальныя ворагі... Мы ўвайшлі адзін к аднаму ў жыццё, каб папсаваць яго... Так увесь час і было...

  А любовь это всегда зависимость?

любовь это всегда зависимость?
Женское счастье имеет право на жестокость?

А в целом я, безусловно, я очень рада этой моей новой литературной встрече!!!