Авантюры драгуна Прантиша Вырвича

Уже в третий раз встречается читатель с белорусским Уленшпигелем бывшим школяром Менского иезуитского коллегиума, шляхтичем герба Гипоцентавр Прантишем Вырвичем, и его неизменным спутником, строгим доктором Балтромеем Лёдником из Полоцка, еще недавно всего лишь слугой Вырвича, а еще раньше алхимиком. На дворе умеренно веселый XVIII век, и терзаются герои сомнениями: то ли в Вену двинуть, то ли в Петербург. Судьба выбирает для них второй путь, но не за горами то время, когда героям придется из Пи...

Жанры

Книга из цикла

Авантуры Пранціша Вырвіча

Авантюры Прантиша Вырвича, школяра и шпика

Людмила Рублевская

4,3

(108)

Авантюры студиозуса Вырвича

Людмила Рублевская

4,5

(68)

Авантюры драгуна Прантиша Вырвича

Людмила Рублевская

4,4

(49)

Авантуры Пранціша Вырвіча, здрадніка і канфедэрата

Людміла Рублеўская

4,5

(35)

Авантуры Вырвіча з банды Чорнага доктара

Людміла Рублеўская

4,5

(22)

Авантуры Вырвіча, Лёдніка і Чорнай Меланхоліі

Людміла Рублеўская

4,3

(12)

Авантуры Пранціша Вырвіча, маршалка менскага

Людміла Рублеўская

4,4

(8)

Рейтинг LiveLib

4,4

49 оценок

5
53%
4
43%
3
4%
2
0%
1
0%

Ваша оценка

Прочитали 58Хотят прочитать 22

Рецензии

Аноним4 декабря 2014 г.
Шаноўнае панства, а не жадаеце накіравацца ў небяспечную вандроўку, апынуцца ў змрочных і волкіх сутарэннях, выйсці на двубой са смяротным ворагам, вызваліць чароўную даму з палону?.. Асартымент багаты, ёсць з чаго выбраць. Не жадаеце? На канапе з кніжкай зручней? Зразумела. Але ў любым узросце душа ўсё роўна жадае падарожжаў, прыгод і авантур. Дык падзякуем жа пісьменнікам, якія задавальняюць нашы патрэбы ў незвычайным, асабліва калі гэта адбываецца на роднай мове і ў дэкарацыях роднай гісторыі. Цудоўна, што ў гэтам жанры з'явіўся нават ужо не адзін раман - цэлая серыя (бо - зараз я раскрою таямніцу - трылогія хутчэй за ўсё будзе мець працяг; і калі вы прачытаеце трэці раман, вы самі ў гэтым пераканайцеся - так і цягне дадаць апошнім сказам "to be continued").
За тры кнігі галоўныя героі моцная змяніліся. Баўтрамей Лёдник аброс фаміліяй, навуковымі поспехамі, сэксуальнай прыцягальнасцю і нават звышнатуральнымі сіламі, гэткі зусім ідэальны мужчына (у часткі поглядаў, ідэалаў, здольнасцей) і герой рамана (у часткі каханак і зноў жа здольнасцей). Пранціш Вырвіч пачаў вайсковую службу, перастаў спальваць вершы, нарэшце вызваліўся з абдоймаў былога кахання (каб уваліцца ў новае) і ўвогуле пасталеў, што мне вельмі падабаецца, бо я люблю назіраць за дынамікай развіцця герояў (а даводзіцца гэта рабіць не заўжды). Але адна рэч засталася нязменнай - дзіўны дуэт па-ранейшаму прыцягвае на сваю галаву авантуры.
Калі параўноўваць усе тры часткі, то моёй улюбёнай застаецца першая, бо далей выкарыстоўваецца адна і тая ж схема - яна не благая і ў нейкім сэнсе класічная для прыгодніцкіх раманаў, але яна ўжо так не ўраджвае як у першы раз. Да другой кнігі ў мяне засталося шмат пытанняў, але там знаходзіцца самы шыкоўны эпізод - горад, эканоміка якога пабудавана на жаху перад цмокам. А вось трэцяя частка падалася больш моцнай і займальнай, чым другая і я ледзь не паставіла трывалыя чатыры балы, але... прыватныя, так бы мовіць, прусакі запярэчылі. А справа ў тым, што асабіста мне больш падабаюцца гістарычныя прыгоды, пабудаваныя на рэальных і малавядомых падзеях (ідэалам сучаснага прыгодніцкага рамана для меня застаецца "Флэшмэн"). Таму я ў захапленні ад з'яўлення на старонках кнігі імя Жылібера і рэформ Тызенгаўза і таму я не ўхваляю падарожжа ў Паўночную Пальміру, знаёмства з Кацярынай Другой, спробы Лёдніка авалодаць усходнімі штучкамі і некаторыя гістарычная недакладнасці (якія, аднак, для чытача надвор'я не робяць). Але ўсё гэта нагадвае "як бы рабіў я, калі б я быў пісьменнікам". Таму не слухайце мяне - раман у сваім жанры вельмі добры і я смела магу раіць усю трылогію аматарам прыгод і авантур.
І апошняе. Чалавечы фактар усё ж такі вельмі моцная рэч - сустрэча з Людмілай Рублеўскай на прэзентацыі трэцяй кнігі некаторыя моманты зрабіла больш зразумелымі і ўвогуле пакінула вельмі прыемныя ўражанні. Гэта цудоўна, калі аўтар шчыра цікавіцца меркаваннямі сваіх чытачоў.
Читать далее
28
1,4K
Аноним2 июня 2016 г.
Трилогия о Прантише Вырвиче (точнее уже тетралогия) – один из самых значительных исторических циклов, которые написаны в Беларуси в последние годы. Два героя, Прантиш Вырвич и его друг профессор Ледник, живут в непростое время. Страна находится на своем закате. Уже совсем скоро ее начнут раздирать на куски более предприимчивые соседи. И именно такой период представляется наиболее интересным для читателя.
Ранее мы уже публиковали рецензии о приключениях двух друзей в книгах «Авантуры Пранціша Вырвіча, шкаляра і шпега» и «Авантуры студыёзуса Вырвіча». А сейчас расскажем о третьей части авантюры – «Авантурах драгуна Пранціша Вырвіча». В стране поменялся король, Вырвич служит в армии и Ледник по-прежнему работает в Виленской академии.
Забегая вперед, скажем, что роман стал более скучным. В первой части герои только познакомились, затем бежали из темницы Слуцкого замка на железной черепахе, отправились в подземелья Полоцка. Во второй части через всю страну отправились в путешествие в Англию, где стали участниками дворцовых интриг, а Ледник даже стал чемпионом лондонского бойцовского клуба.
В третьей части наши герои вновь отправятся в путешествие, переживут немало интересных моментов. Но самих приключений стало меньше, также как и интересных героев. Что уж и говорить, даже главный антагонист первых трех книг, Герман Ватман, появляется совсем ненадолго. Пускай этот момент и стал одним из самых запоминающихся в книге.
Еще один важный момент, о котором хотелось бы написать, и на который мы указывали в рецензии на предыдущую книгу – Вырвич вызывает у читателя гораздо меньший интерес, чем Ледник. Он – довольно заурядный герой, который на протяжении трех книг практически не меняется. Правда, в третьей части Рублевская подарила ему поэтический талант, и это слегка исправило ситуацию. С другой стороны, он вновь, раз за разом, упрекает Ледника (заметим – своего лучшего друга), что тот когда-то был его слугой. В этом плане герой практически не изменился с самой первой книги.
Зато до конца сохранялась интрига со свадьбой Прантиша Вырвича, который вынужден был выбирать сразу из двух невест. Можно сказать, что этот сюжет романа сохранял интерес до самого конца и завершился очень неожиданным образом.
Претерпел изменения мир романа. Если раньше наши герои встревали в борьбу исключительно магнатов, то теперь появилась и третья сторона – Российская империя. И, надо признать, по сравнению с ней борьба магнатов выглядит мелкой возней. Отдадим справедливое Рублевской – она не дает категорической оценки – мол, русские и поляки плохие, а литвины молодцы. Скорее наоборот – старается оправдать каждую сторону.

Кожны павінен выканаць свой доўг перад Айчынай, — ціха прамовіў Лёднік. – Проста Айчына ў нас розная. Ведаеш, я – просты паходжаннем чалавек, але я палачанін… У 1605 годзе ў маім горадзе быў прыняты маніфест, у якім “рыцарства і абывацельства Полацкага ваяводства” заяўлялі, што “ніякія кошты, цяжары і бяспека не такія важныя, як свабода. Яна наймілейшая і найудзячнейшая, пад ёй мы нарадзіліся, жывём і хочам яе цэлую, непарушаную нашчадкам нашым пакінуць…”
И чем больше внешнеполитическое напряжение, тем больше появляется и вопросов у героев романа – что дальше ждет их родину. Чего только стоит этот небольшой монолог Вырвича и ответ на него Ледника:

— Мне здаецца, я… нейкі няздара. Я не ведаю, хто я, для чаго існую. Смешна, што трэба было дажыць да дваццаці трох гадоў, каб задаць сабе такія пытанні! – Пранціш горка засмяяўся. – Не пярэч, я праўду кажу. Вось ты спрабаваў прыладзіць мяне да навукі… Так, мне многае было цікава, я някепскім мог бы стаць доктарам… Але ты сам ужо ў маленстве не меў ніякіх ваганняў і гатовы быў дзень і ноч праводзіць за доследамі, ахвяруючы гульнямі. У мяне ж такой жарсці ніколі не ўзнікала. Магу ў механізме пакалупацца, магу ў карты пагуляць – з аднолькавым задавальненнем. Вось, думаў – вайсковая справа мяне захопіць… Што ж, я – добры вой! – Вырвіч сказаў гэта без ценю хвальбы. – Але прысвяціць жыццё вайне… Муштры… Гэтага ўжо мала. Заняцца гаспадаркай? Выкупіць зямлю ў Падняводдзі, што належала продкам? Заснаваць мануфактуру? Мяне праз месяц пацягне ў вандроўкі. Ты навучыў мяне фехтаванню – але і тут я не гатовы, як ты, адпрацоўваць якісь скачок дні і ночы, пакуль не атрымаецца. Нават у каханні я – не гарачы і не халодны, а цёплы, які стан асуджае нават Святое Пісанне. Ну не кінуўся ж я біцца да смерці з панам Гервасіем Агалінскім, не ірвануў за Паланэяй у Амерыку, як кавалер дэ Грые за Манон Ляско… А каб панна зараз прыехала да мяне – уцякла, скажам, ад мужа ці засталася ўдавою, з дзіцем на руках – я б, вядома, прыняў яе з радасцю… Але крылы б у мяне не выраслі, прызнаюся сумленна. Я, напэўна, недастаткова яе кахаю, каб прабачыць усё і прыняць усялякай. Вось, Багінская папракала мяне, што я не звяртаў увагі на яе камерыстку Ганульку, якая ў мяне так закахалася, што да нервовай гарачкі дайшла. Мне шкада той дзяўчынкі… Але я да яе ўсё роўна абыякавы. Ні ў чым няма ў мяне пэўнасці, простай лініі. Так, я праваслаўны, веры не зракуся, але мне не падабаецца, што маю зямлю заваёўваюць мае адзінаверцы з Расіі. Я ліцвін, але мяне лічаць здраднікам суайчыннікі, бо трымаюся сваёй веры і супраць, каб зачынялі мае храмы. Як быццам у мяне дзве душы, і ніводная не адчувае спакою і паўнаты быцця. A posteriori, я – бяздарнасць, Баўтрамей.
— Ты – проста тыповы ліцвін, — Лёднік быў вельмі сур’ёзны. – Такі лёс народаў, якія жывуць на раздарожжы, на сутыччы культур і цывілізацый. Нас топчуць, як трыпутнік, а мы ўстаем. Нам прыўлашчваюць розныя назовы, а мы застаемся сабою. Павер, на нас гэта не скончыцца. А наконт тваёй бяздарнасці… Паслухай, многія за ўсё сваё жыццё не задаюць сабе такіх пытанняў, якія мучаць цябе. Гэта яны няздары – а не ты. А калі пачаў думаць – значыць, рашэнне знойдзецца. Шлях сам цябе абярэ.

Ну а мы в скором времени познакомимся уже с четвертой частью приключений Вырвича и Ледника, которую уже можно приобрести в книжных магазинах.
Читать далее
8
239
Аноним21 января 2019 г.
Во второй части я радовалась, что Вырвич такой настоящий, живой, до краев переполненный своей шляхецкой гордостью, только что из ушей не плещется. Необычно для главного героя. А в этой части этого необычного главного героя хотелось придушить. На пустом месте начинал распускать хвост и трындеть ненужное. Ну правда, чувак, тебе 24 года, сколько еще ты будешь попрекать Лёдника его прошлым каждый раз, когда тебе нечего сказать? И очень меня порадовало, что ему наконец-то жизнь преподнесла урок. Похоже, он все-таки изменится.
Главный герой, конечно, никакой не Вырвич, а Лёдник, и тут он такой, как и всегда. К финалу у него прибавилось шрамов на спине, любовных приключений и кое-чего еще, а в характере отцовская забота о Вырвиче стала проявляться с особенной силой.
А в целом книга, как и остальные, прекрасна. Опять закручивается большая интрига, в которую герои попадают на этот раз не случайно, а благодаря длинному языку Вырвича, опять политическое колесо хочет перемолоть все подряд, все тянут одеяло на себя, а Лёдник пытается не дать ему разорваться на куски. Опять автор придумывает интересные возможные исторические повороты, но к финалу все обнуляется и история остается прежней. И огромная куча интересных и атмосферных локаций.
С удовольствием прямо сейчас взялась бы за четвертую часть, но за ней придется топать в библиотеку. Но реально очень интересно, что с ними всеми будет дальше.
Читать далее
7
618

Все рецензии

Цитаты

Аноним21 августа 2016 г.
Шляхціц на загродзе - роўны ваяводзе.
7
663
Аноним21 августа 2016 г.
Смех - адзнака здароўя. Бачыў я адзін спектакль, дзе да ложка хворага на іпхондрыю паклікалі кансіліум. Рускі доктар прапанаваў хворага напаіць, хаця б і сілком. Француз - пазнаеміь з дзеўкай. Немец - замкнуць і не карміць, спакушаючы з-за дзвярэй ежай, ангелец - уручыць пацыенту пісталет і даць магчымасць застрыліцца.
6
576
Аноним21 августа 2016 г.
"Добрая слава ў кошыку ляжыць, а благая па дарожцы бяжыць".
6
1,4K