Собаки Европы

У сучаснай беларускай літаратуры ёсць два папулярныя пісьменнікі, і калі з творчасцю спадара Марціновіча я ўжо трошкі пазнаёмілася, то спадара Бахарэвіча я толькі двойчы бачыла на ўласныя вочы. Яго opus magnum вядомы ўжо даволі шырока, мо з месяц таму "Сабак" прызналі экстрэмісцкай кнігай пасля таго, як пракуратура амаль год разглядала справу.
Кнігу я набыла выпадкова ў "Акадэмкнізе", праглядаючы паліцы з беларускімі аўтарамі. Хто ведае, быць можа там яшчэ адзін асобнік недзе заваляўся?)
Чаго я чакала ад кнігі? Нейкай выдуманай мовы, добрай беларускай, нечага такога, што сапраўды адгукнецца толькі ў беларуса.
Выдуманая мова была, бальбута, якая не падалася мне мілагучнай, і кавалкі на ёй чытаць было ўсё цяжэй, таму што не кожнае слова было ў слоўніку. Але "залік" спадару Бахарэвічу паставіць можна.
З добрай беларускай цяжэй, слоўнікавы запас неблагі, але таксама шмат трасянкі, якая чапляецца да цябе.
Першая частка пра стварэнне бальбуты ўжо выклікала ў мяне некаторыя сумневы, але прыемна было бачыць знаёмыя мясціны ў тэксте.
Другая частка пра вёску абяцала нешта цікавае, але абарвалася і пачалася трэцяя, вельмі нудная і нецікавая частка пра бабку.
Потым гісторыя чалавека з пакетам, якая парадавала зноў жа дэкарацыямі Мінску. Гісторыя з капсулай часу нажаль таксама не напоўніцу рэалізавана. Апошняя частка апавядае пра Еўропу будучыні, пра тое, што кнігі больш ніхто не чытае, затое мужчыны носяць спадніцы.
Фацыт: ці тое я нешта не разумею ў гэтым вашым постмадэрнізме, ці аўтар сапраўды курыў нешта не тое. Перачытваць не хочацца, уражанне засталося хутчэй непрыемнае. Але знаёмства з творчасцю паспрабую працягнуць, можа, знойдзецца нешта зразумелае не толькі выбраным.

Начал читать эту книгу так как она была номинирована на несколько премий. Что естественно было вынесено в описании книги. И что я скажу - теперь если у книги нет описания о чем эта книга, я эту книгу брать не буду.
Во время чтения я все время ловил себя на мысли - а это вообще кто-то редактировал? Вот я начинаю ловить нить сюжета, но вдруг идет размышление автора на несколько страниц. Влияют ли они на сюжет? - Нет. Раскрывают ли они персонажей с новой стороны? - Нет. Раздражают ли они меня как читателя? - Да.
После прочтения этого набора слов я понимаю, что в книге есть потенциал. Но сюжет и персонажи - вторичны. Главное это рассуждения автора. Но эти рассуждения смотрелись бы гармонично в газетной колонке, но собрав это все одну книгу вы получили эталон претенциозной графомании

Если первая история ещё хоть как-то зашла, то остальные - просто мимо. Вторая история - потенциально очень классная, но заканчивается резко, две следующие - жуткая скука, а на последнюю, честно, оставалось уже мало мотивации)
Кажется, все портила показавшаяся неуместной мистика, портил выдуманный язык, в котором я с трудом разобралась даже со словарем (кстати, невозможно читать эту книгу в электронном варианте). Конечно, хорошие моменты тоже были, но они были точечные, раскиданные по книге. Жаль(

Шэсць гісторый, якія паміж сабою не звязаныя, але пераклікаюцца. Чытаў у арыгінале, на беларускай.
Першая гісторыя, з якой і пачынаецца кніга, захапляе нейкай сваёй загадкавасцю, містычнасцю. Новая мова, якая пачынае жыць сваім жыццём, яе стваральнік, “вар’ят” і “геній” у адной асобе. Але гэты “вар’яцкі геній” да канца першай часткі ўжо пачынае замест захаплення выклікаць нейкае пачуццё агіды. Здаецца, што ён лічыць сябе, не меньш чым богам, пры гэтым знаходзіцца ў палоне страху і сэксуальнай незадаволенасці, ды яшчэ і… галюцынацый. Трэба таксама зазначыць, як заўзята аўтар смакуе тэму сэксуальных перажыванняў свайго героя і розныя сэксуальныя вычварэнствы, кшталту альбома з малюнкамі зоафіліі, які трапляецца аднаго разу ў рукі “героя”. Можа такім чынам аўтар хацеў дадаць кнізе цікавасці, апелюючы да самых прымітыўных, жывёльных пачуццяў? Бо гэтыя пачуцці ён намагаецца абудзіць і ў іншых частках кнігі.
Далей становіцца чытаць яшчэ цяжэй. Гісторыі даволі цяжкія да ўспрыяцця і з кожнай старонкай усё меней ёсць чагосьці такога, за што можна зачапіцца інтэрэсу. Вобраз расійскага рэйха, да лютага 2022 года не ўспрымаўся так, як цяпер. Але цяпер мушу сказаць, што аўтар меў рацыю. Ну а так, мне, чамусьці, па стылю нагадала “Сэрцы ў Атлантыдзе” Стывена Кінга. Дарэчы, кніга “Сэрцы ў Атлантыдзе” таксама мяне не ўразіла.
Спачатку думаў, што нізкія адзнакі гэтай кнізе ставяць выключна “совки”-шавіністы, якіх абражае сама думка таго, што народы, што акружаюць Расію, маюць права жыць асобным жыццём. Прачытаўшы кнігу самастойна хочацца задаць пытанне: “Што гэта было?”