Каласы пад сярпом тваім (камплект з 2-х кніг)

... ніхто больш не ненавідзіць адзін аднаго, чым калегі па служэнні адной імперыі, адной ідэі, адной асобе.

Калі чалавек, кожны чалавек, вельмі захоча зрабіць другому хоць маленькае дзіва — свет зробіцца светам дзіваў.

Як можна было хлусіць, калі на свеце ёсць салаўі?! Як можна было хлусіць і, галоўнае, верыць хлусні, калі вось яны, тут, побач?!

Мы ніколі не паддамося ні вам, ні немцам, нікому. І не таму, што мы не любім вас, а таму, што кожны чалавек мае права на роўнае шчасце з другім, а шчасце — толькі ў сваім доме. І не можа быць шчаслівы здраднік свайму дому, бо ён назаўсёды застанецца чалавекам другога гатунку.

Казаць — дазвалялася толькі ману, любіць — толькі праваслаўе ды імператара, ненавідзець — толькі вальнадумцаў (якіх ніхто не бачыў, так іх было мала) ды іншаземцаў, якія мелі дзёрзкасць абыходзіцца сваёй уладай і таму былі людзьмі другога гатунку.

Я не бярог сваёй галавы,
Я не заспеў цябе ў лежным сне.
Досыць неба і досыць травы.
Сёння — цябе,
Заўтра — мяне.

І таму мы, незалежна ад нашых добрых якасцей, удзельнічаем у адным вялізным злачынстве, імя якому... Расійская імперыя.

Золото — самый грязный металл, однако из него делают корону, и ее хозяин с мозгами каптенармуса получает право сидеть на человеческой пирамиде, измываться над людьми, мозоли которых которых он не стоит. Горностай — подлый и алчный зверь, однако из его шкурок шьют белоснежную мантию, и ее хозяин почему-то получает право помыкать своим народом и множеством других.

— Когда-то мы, наверно, могли быть великими, но не сумели. Наше политическое бытие окончилось. У нас — только могилы. Только одни могилы, разбросанные по этой земле. Курганы на берегу Днепра, холмы на крестьянских кладбищах, твоя и моя усыпальница, сыне. Вот она…

Разумееш, на зямлі існуе адзіная непапраунасць, адзіная незваротнасць. Гэта смерць. Пакуль яна не прыйшла - усё яшчэ можа змяніцца тваёй воляй або капрызам лёсу.