Сэрца на далоні

Неоднозначные чувства вызвала во мне эта книга. Вроде бы и о хорошем она и "ЗА" хорошее, но на столько пропитана советчиной, идеологией и настроениями тех времен, что порой аж тошно. Кажется, что герои сами путаются в паутине правил и рамок. Хотят из нее вырваться, но нет возможности. Они живые люди. Не бывает черного и белого. Жизнь - это переплетение того и другого. Они ошибаются, оступаются, что-то осознают-понимают, исправляют. Что-то - нет. Но эта клетка, прутья которой состоят из "правильно/неправильно", "положено/не положено" из того, чтоб все под линейку, не дает им свободно дышать. Ощущение несвободы героев не оставляет до самого конца. Неуютно. Не комфортно. Но время такое было. Это многое объясняет.
Можно и "проглотить", закрыть глаза. Читать дальше.
Я бы выделила два момента вокруг которых вертятся события произведения: сам доктор. Бесспорно, что врач - это не профессия, это призвание. И Антон Ярош как раз человек, находящийся на своем месте. Его руки спасли множество жизней. Люди тянутся к нему с последней надеждой. И в большинстве своем надежды оправдываются. Но, не смотря на многолетний опыт, самым тяжелым испытанием, самой важной операцией становится операция на сердце девушки, которая когда-то спасла его жизнь.
Как раз это и является вторым моментом: прошлое. Годы войны. Ярош в подполье. И Зося, тогда еще ребенок, укрывает молодого солдата в доме отца. Является ли проделанная операция возвращением долга? Думаю, что нет. Он сделал то, что должен был сделать. Скорее "спасибо" заключается в решении Антона и его друзей доказать невиновность отца Зоси, которого долгое время считали врагом народа, принявшего сторону немцев.
Помимо этого протягивается множество сюжетных линий: друзья, семьи, дети, их взаимоотношения, характеры, радости, трудности.
Если не пугают ярко выраженные советские настроения, книга - хороша и интересна.

Как по мне, обычная и простая книга, возможно для кого-то она и будет хороша, но лично мне не зашла. При прочтении часто возникали мысли «закрыть и бросить», но надо было прочитать.

Обычная и повседневная жизнь среднестатистического человека для своего времени: дом, работа, любовь и выбор. Роман о людях с минусами и плюсами, трудностями и слабостями, взлетами и падениями. О непростых судьбах героев произведения, затянутость от которого оставляет отрицательное воспоминание. Как-то все скомкано, буднично (в литературном плане) и не атмосферно, а ведь хочется, чтобы повествование играла на чувствах и мыслях, но «увы», этого не случилось.

Раман Івана Шмякіна "Сэрца на далоні" вельмі цікавы. У ім уздымаецца некалькі праблем адначасова: праблема бацькоў і дзяцей, мінулага, сучаснасці і будучыні, кахання і нянавісці, але асноўная тэма раману - гуманізм. Аўтар паказвае, што самае галоўнае - гэта чалавечае жыццё, што гэта найвялікшая каштоўнасць якая ёсць у чалавека. Недарма твор лічыцца адным з лепшых твораў беларускай літаратуры, а Іван Шамякін ставіцца ў адзін рад з такімі вялікімі пісьменнікамі Беларусі як Уладзімір Караткевіч, Васіль Быкаў, Якуб Колас і іншыя.
Мова твора даволі простая, у параўнанні з мовай Караткевіча ці Купалы, таму твор падыйдзе для тых, хто толькі пачынае знаёміцца з беларускай мовай.

Яшчэ адна цікавая гісторыя (на самай справе - ні разу) пра тое, як і што я чытаю. Шамякіна мы праходзілі у школе: класе, мабыць, у дзевятым ці дзесятым. Тады ён мне спадабаўся. Аднак нейкі час таму я спаймала сябе на думцы, што не памятаю амаль нічога з калісьці прачытанага: толькі, што круцілася ўсё навокал кардыёлага і чыёйсьці ўнучкі (дарэчы, памылілася ў гэтым апісаньні амаль па ўсіх франтах). Таму перачытаць вырашыла задоўга да таго, як натрапіла на адзін з вялікай колькасці марафонаў па школьнай праграме.
"Сэрца на далоні": чаму яго можна крытыкаваць?
Па-першае, гэта бытавы раман пра эпоху, якую цяпер не вельмі любяць (галоўнае слова - "бытавы", калі ў вас былі якіясь сумненні).
Па-другое, гэта гісторыя пра сяброўства, каханне, здрадніцтва і прабачэнне: увогуле - руціну (здаецца, што ў цяперашнім узросце я стаўлюся як да персанажаў раману, так і да твора цалкам зусім не так, як было ў школьныя гады).
Ну, і па-трэцяе, тут вас чакае сапраўды аб'ёмны тэкст, напоўнены чалавечымі пачуццямі, эмоцыямі і ўчынкамі (падчас занадта рэальнымі, таму - малапрыемнымі), памножанымі на успаміны герояў (зусім не радасныя), пра якія трэба разважаць, а не модным цяпер экшенам, прызначаным чытача забаўляць.
Тым не менш (тут я раптам пачынаю твор ухваляць), раман хутка чытаецца, бо, нягледзячы на цяжкія тэмы, у ім закранутыя, напісаны ён вельмі аптымістычна.
Значным плюсам таксама будзе менавіта тое, что распавядае тут пісьменнік пра два вельмі розныя, але ж неразрыўна звязаныя гістарычная перыяды, і характары, гэтымі эпохамі народжаныя (што здаецца і робіць раман такім актуальным у любыя часы).
Таксама і зусім не выпадковая звычайнасць чалавечых паводзін ці падзей, што адбываюцца з героямі, можа здацца чытачу рэальным жыццём прастога чалавека - тым і палюбіцца.
Увогуле, аўтар лёгка распавядае пра быццё людзей: жывых і неідэальных, акружаючы іх відавочнымі прыкметамі часу, і гэта - безумоўна - захапляе і трывожыць душу.
У выніку магу шчыра сказаць, што гэта ўсё яшчэ адзін з найлепшых беларускамоўных твораў, што я чытала, і тая гісторыя, якая не страціць актуальнасці, пакуль людзі застаюцца людзьмі.