Чорны замак Альшанскі

В школьные годы я очень, очень любил Короткевича. И за цельность его личности, и за замах на сотню томов (сотню ведь? точно не помню) с подробным перечнем, что именно он собирался написать, и за сочность и живость белорусского языка, и за атмосферность сюжетов, и за интеллигентность и просветленность персонажей... Поэтому когда захотел сейчас послушать что-то на белорусском языке, то поискал, что есть в сети из его книг, которые я еще не читал. Так вышел на ЧЗА.

Ощущения? Что-то размагнитилось с моего подросткового возраста. Книга слишком многословная для меня нынешнего, длинных диалогов много, движения действия почти нисколько, когда кусочек пропустишь, желания возвратиться и переслушать не возникает... Так или иначе, я продолжаю уважать этого автора и через пару лет, скорее всего, подсуну что-нибудь из его книг своим детям (естественно, на белорусском языке), но сам в ближайшее время что-то у него читать или перечитывать не буду. 3/10.

Маё знаёмства з творчасцю Караткевіча пачалося дзесьці пасля 9 класа. Менавіта тады я выказала для сябе яго як геніяльнага пісьменніка, аднаго з класікаў беларускай літаратуры 20 стагоддзя. Ці ведала я, што ён стане адным з маіх любімых аўтараў? Вядома ж, не. І што зараз? Я, што нарадзілася ў Беларусі ў горадзе на беразе магутнага Дняпра, не магу без натхнення і гонару за свой родны край чытаць творы, у якіх дзіўным чынам апісваецца жыццё за некалькі стагоддзяў да мяне.

Пабываўшы на радзіме Ўладзіміра Сямёнавіча, у Оршы, я паехала адтуль з кнігай у руках, той самая, пра якую зараз апавядаю. Ужо вельмі мяне прыцягнуў артыкул у газеце, дзе казалі пра Альшаны і мясцовы замак. І я не памылілася. Цікавае перапляценне жыцця людзей 20 стагоддзя і сярэдневечнай Беларусі, дэтэктыў з элементамі містыкі (якая на самой справе апынулася плодам уяўлення), каханне ў той час, калі яго зусім не чакаеш - вось тое, што мяне ўразіла. Гісторыя чымсьці падобная з "Дзікім паляваннем караля Стаха" таго ж Караткевіча, але падабенства прасочваецца мінімальна. Хутчэй легенда з'яўляецца асновай для абедзвюх гісторый, але не робіць ні адну з іх плагіатам другой.

А ці траплялася вам калі-небудзь у рукі кніга, дзе аўтар з некаторай іроніях кажа... пра самого сябе! Не? Тады чакайце гэта тут.

Канцоўка ўразіла мяне прама ў сэрца. Вось вам прыклад добрага дэтэктыва - злодзей не той, на каго вы думаеце, а зусім непрыкметны персанаж. Таму, калі вы хочаце незабыўных уражанняў і нестандартнасці - "Чорны замак Альшанскі" вам у рукі. Калі хочаце гістарычны дэтыктыў  - тым больш. Прыемнага чытання!