Лучшее за 2020
- 13 книг
Ваша оценкаУ новым творы аўтаркі правакацыйнага рамана «Менада і яе сатыры» тэлевядоўца Інга Куродым вядзе свой прыватны рэпартаж, поўны горкага сарказму, з эпіцэнтра «звычайнай надзвычайнай сітуацыі», дзе жанчыны — «зручныя чалавекаадзінкі штатнага раскладу». Грамадства гатовае бачыць у жанчыне найперш маці, потым — працаўніцу, істоту «прыгожую, пяшчотную і крышачку ранімую, асабліва ў дзень, калі чутныя першыя цяжкія крокі вясны па нашай планеце, і вам дораць кветкі з антыпрыгарнымі патэльнямі». З юнацтв...
Жанры
Рейтинг LiveLib
3,6
20 оценок
- 525%
- 440%
- 320%
- 210%
- 15%
Ваша оценкаПрочитали 21Хотят прочитать 15
Рецензии
Аноним6 марта 2019 г.Раман, які прымушае думаць
Читать далееПрачытала новы раман Алены Бравы і засталася пад вялікім уражаннем. Як метка аўтарка расказала пра праблемы сучаснага грамадства, яго неадэкватныя часам каштоўнасці!
Жанчына, ад імя якой вядзецца апавяданне, - тэлежурналіст Інга Куродым. Выхоўвалася цёткай, таму што маці яе пакінула. Выхоўвала сына сама, таму што муж пакінуў яе. А зараз і сын – з’ехаў у Амерыку да бацькі… Інзе 42 гады, і яе жыццё не адпавядае ідэалам сучаснага грамадства.
Што гэта за ідэалы, мы з вамі самі цудоўна ведаем.Абавязкова быць замужам. Пакласці ўсе сілы і сродкі на пакупку кватэры. Не атрымліваць асалоду ад працы. Зарабляць як мага больш грошай. Адмовіцца ад уласных поглядаў і думаць і дзейнічаць, як табе гаворыць начальства.
Гераіня прызнаецца, што не феміністка, але відавочна, што тэма гендарнай няроўнасці ў рамане выходзіць на першы план. А колькі напісана пра алкагалізм! І як ярка апісваецца ліслівасць, самалюбаванне, крывадушнасць, СМІ і іх трэнды…
Мне спадабаўся трапкі сарказм, дарэчная трасянка, шчырая падача. Гэта не прыдуманая гісторыя. Такім жыццём, я ўпэўнена, жывуць многія з нас. І чытаць кнігу было цяжка. Не толькі таму што Алена Брава максімальна ахутвае нас негатывам. Раман, на мой погляд, напісаны не самай простай мовай, ускладнены шматслойнымі мастацкімі сродкамі. Адназначна твор не падыходзіць для пацяшальнага чытання. Але для разважання, перагляду некаторых бакоў свайго жыцця, змянення поглядаў на некаторыя рэчы абавязкова раю.
Сама хачу яго перачытаць, напрыклад, ва ўзросце Інгі Куродым, калі ў мяне будзе больш багаты жыццёвы і працоўны вопыт, калі маладосць пройдзе, але жаданне жыць цікава і шматбакова застанецца. Як буду дзейнічаць я і ці хопіць мне смеласці, як ёй, паспрабаваць кардынальна змяніць сваё жыццё, калі гэта будзе патрэбна?..
421,3K
Аноним17 января 2019 г.Читать далееНе самая пазітыўная кніга, з якой можна пачаць новы год. Творчасць Алены Брава вядомая мне па зборніку “Каменданцкі час для ластавак”, а таксама неяк ва ўніверы па дыяганалі прачытала зборнік “Рай даўно перанаселены”. Вось яго варта перачытаць. А ў снежні пісьменніца выпусціла новы раман, даволі насычаны па змесце і эмоцыях.
Безвыходная і цяжкая кніга пра тэлежурналістку Інгу Куродым, якая жыве ў горадзе Мірапольску і працуе на мясцовым тэлебачанні. Ёй 42, сын даўно вырас і з’ехаў у Амерыку, таму матывацыі нешта змяняць у сваім жыцці не так шмат. Бо для каго? Мужа няма, сын далёка. Для сябе? Часам мы з меншай ахвотай робім нешта для сябе. Вядома ж, жанчына крыху спрабуе вырвацца з гэтай багны, але чым больш караскаецца ўверх, тым больш багна паглынае яе. Увесь твор — скарга жанчыны на жыццё і свет вакол. Яна маці-адзіночка, якая ўсё жыццё расціла сына насуперак абставінам і змагалася за існаванне ў маленькім горадзе, дзе кожны жыхар навідавоку.
З першых старонак тэкст абрынаецца вам на галаву, бо напісаны твор мовай персанажаў, поўнай канцылярызмаў і штампаў. Яны не проста выкарыстоўваюць канцылярыт у сваёй працы, але і так думаюць, і нават жывуць. Таму прадзірацца праз твор будзе няпроста.
Кніга актуальная для нашага часу, калі шырока абмяркоўваюцца пытанні гендарнай роўнасці. І як цяпер модна казаць — раман феміністычны. У ім закранаецца шмат пытанняў роўнасці, вызначэння месца жанчыны ў свеце. Тэма не зусім мая, таму не здолела ацаніць раман належным чынам, але бачу яго высокія мастацкія вартасці.
Гэта аб’ёмны і насычаны твор, чытанне якога не будзе простым, але чытацкая асалода ад пераадолення апошняй старонкі кнігі будзе вялікай.
20805- Аноним10 марта 2020 г.
Ад фальшывага жыцця стамляешся больш, чым ад сапраўднага.
Читать далееВельмі сумны твор. І горкі. Але самае гнятлівае заключаецца ў тым, што ў кнізе-то апісаны нашы рэаліі.
Хоць раман і напісаны на навамодную, феміністкую (не кідай камяні; руху за правы жанчын квітнеюць ўжо мноства гадоў, але толькі ў апошнія пяць або шэсць - гэта стала модным) тэматыку, у кожнай главе, ва ўсім жыцці гераіні праглядаецца гэтая ўкаранелая, "нармальная" сітуацыя ў грамадстве.
Дзяўчынак нараджаюць не для таго, каб яны жылі. Іх вырабляюць на святло як прыслугу, дадатак да ЯГО. Да мужчыны. Жанчына з адукацыяй, галавой, сваімі мэтамі, жанчына, якая не прагінаюцца пад ціскам грамадства, што ўжо не хоча марнаваць сваё жыццё на абсціранне-аблашчанне свайго родненькага, таго, хто гуляе, мужычка-алкаголіка - гэта анамалія, пустазелле, які трэба знішчыць раз і назаўсёды.
"Чалавек нараджаецца відушчым, потым яго асляпляюць наўмысна, з асаблівай упартасцю, калі чалавек - жанчына. Паўжыцця траціш на тое, каб гэта зразумець; але, зразумеўшы, аказваешся ў такой адзіноце і пустэчы, што стараешся як мага хутчэй начапіць якія-небудзь акуляры - хобі, рэлігіі альбо жарсці. Забыцца на жыццё".
Аўтар распавядае гісторыю жыцця журналісткі Інгі Куродым, памылка маладосці якой змяніла ўсю яе жыццё. З таленавітай, прыгожай, летуценнай дзяўчыны, яна ператварылася ў аўтамат з падпаленымі вачамі, спраўна выконваючы ўсе загады свайго начальніка, начальніка начальніка і самага галоўнага начальніка. Яна паклала сваё жыццё дзеля таго, каб стаць паважаным членам грамадства, выхаваць сына, уладкаваць кватэру, коштам сябе.
"Больш у тым дасуха выціснутым жыцці нічога не адбывалася. З дня на дзень, з году ў год я бегла па гумовай трэнажорнай дарожцы, пераключальнік хуткасці заклінавала, дарожка рухалася ўсё хутчэй. Я бегла, задыхаючыся і трымаючыся за сэрца. Бегчы я абавязана была з усмешачкай: галоўнае катаванне. З мінай усхваляватай гатоўнасці да працоўнага энтузіязму. Так тут прынята. Ніхто не бачыў майго незагрыміраванага твару. Часам мне здавалася, што пад грымам у мяне нічога няма. І калі ўночы я падыду да люстэрка, там адаб'ецца гладкая ружовая пляма".
Ўдалае параўнанне жыцця галоўнай гераіні з пладамі садомской яблыні: прыгожыя, апетытныя, а на справе - пустыя. Як ні сумна, але ў нашым свеце большасць жанчын, ды і не толькі яны, падвяргаюцца ціску грамадства, якое ведае лепш, якое не церпіць ніякіх адгаворак.
Пасля прачытання застаўся горкі непрыемны асадак на душы. Але лекі заўсёды горкае і нясмачнае, а праўда - жорсткая.
Выдатны твор, напісанае грубым тонам з ноткамі стрыманае лютасьці і непрыкрытага сарказму.
Рэкамендую прачытаць, асабліва тым, хто заблытаўся ў сваім жыцці, хто ўвесь час ідзе на нагоды іншых і замыляў сябе на "потым". "Потым" - ніколі не надыдзе.7694
Цитаты
- Аноним5 марта 2019 г.
Дзяцінства было толькі рэпетыцыяй да шоу, сцэнар якога даўно зацверджаны, і мне ў гэтым сцэнары адведзена роля, прычым раз і назаўжды.
6253 - Аноним5 января 2019 г.
Трэскаецца нават цагляны мур, чалавек значна больш трывалы. Некаторыя людзі змайстраваныя, як добрае аўто: калі адна частка вашага «я» варагуе з другой, а жыць з нейкіх прычын неабходна, спрацоўваюць падушкі бяспекі. Усе вашы пачуцці нібы падушкай задушаныя. Калі доўга быць стрыманай, становішся неадчувальнай. Як мур.
5222
Подборки с этой книгой
Меланхолия
- 21 книга
Другие издания
