Симон-музыкант

Смерць, жыццё... Дзіўно ўсё гэта!
І нашто жыць? каб сканаць?
Смерць прыйшла — і песня спета,
І прыложана пячаць.

І любіў ён адзіноту, бо так лепей жыць ў ахвоту...

І любіў ён адзіноту,
Бо так лепей было жыць:
Тут ён мог сабе ў ахвоту
Песні пець і гаманіць.

Ды што нам у тым прасторы?
Што нам шыр без берагоў?
Калі мы — чаўночкі ў моры
Без вясёл, без жыгалёў?

Свой клопат — не прыгон.

Долю знойдзе ці не знойдзе —
Гайда ў пуць, далёкі пуць!

Родны край! ты разарваны,
І на захад ад мяжы
Пан пыхлівы, надзіманы
Моцна сцягвае гужы,
Каб з варшаўскае майстэрні
Беларусу сшыць халат,
Ды ні ксёндз, ні пан не верне
Плынь гісторыі назад!
Эх, чаго нам ні прыйшлося,
Брацце мілыя, ужыць!
Колькі талентаў звялося,
Колькі іх і дзе ляжыць
Невядомых, непрызнаных,
Не аплаканых нікім,
Толькі ў полі адспяваных
Ветру посвістам пустым!
Дык хіба ж мы праў не маем,
Сілы – шлях свой адзначаць
І сваім уласным краем
Край свой родны называць?

вер у бога, але богу
не заўсёды, браце, вер!

Аднаго ж і князь не можа,
Хоць казаць пра то нягожа:
Князь не мае волі-ўлады
Вольнай думцы даць парады,
Думка ходзіць, дзе захоча:
Ад зямлі да зор і сонца
Няма думкам забаронцы.
Думка праўду кажа ў вочы
I вялікім і малому —
Гора будзе твайму дому!