Меч князя Вячкі

Прыгодніцкі раман Леаніда Дайнекі мае гістарычную аснову. Гэта — гераічная барацьба гараджан старажытнага Полацка з тэўтонскімі рыцарамі-крыжаносцамі. Нягледзячы на тое, што падзеі рамана адбываюцца ў XIII стагоддзі, яго тэматыка вельмі актуальная. Твор прасякнуты ідэяй аб неабходнасці яднання славянскіх народаў, а таксама іх бліжэйшых суседзяў-літоўцаў, латышоў, эстонцаў, для таго, каб процістаяць ворагам.

Жанры

Рейтинг LiveLib

4,3

58 оценок

5
59%
4
31%
3
9%
2
0%
1
2%

Ваша оценка

Прочитали 64Хотят прочитать 33

Рецензии

Аноним29 апреля 2019 г.
Леанід Дайнека “Меч князя Вячкі” (русский текст в комментариях!)
Я люблю гістарычную прозу, але гэта мне не спадабалася.
Магчыма, таму што раней я чытала гэтую гістарычную прозу пад пудрай містыкі, з адценнем дэтэктыва. Тут жа няма ніякіх загадак і тайн. Але ж няма і дынамічнага сюжэта, цікавых дыялогаў. Толькі "глыбіня"...
Захацела прачытаць гэту кнігу яшчэ ў дзяцінстве, калі мая мама вучылася на завочным аддзяленні ўніверсітэта і ў спісе літаратуры быў твор Дайнекі. Як бачыце, толькі зараз да яго дабралася. І мучылася, чытаючы, амаль тыдзень :)
Зразумела, Леанід напісаў "Меч князя Вячкі" не для займальнага чытання. Мы павінны, чытаючы, зразумець, на што ідуць патрыёты сваёй Радзімы, як моцна можна гэтую Радзіму любіць і якія дзеянні гатовы распачаць тыя, хто хоча адабраць у цябе Радзіму і ўсё, што з ёй звязана, нават веру ў Бога.
Нічога новага, так? Проста патрыятычны твор пра пачатак другога тысячагоддзя. Але ёсць усё ж такі маленькія цікавасці для тых, хто неабыякавы да гісторыі. З кнігі можна даведацца пра зносіны паміж рознымі слаямі насельніцтва, умовамі працы бедных і ладам жыцця багатых, узроўнем адукаванасці першых і другіх. Шмат розных бытавых штук, адным словам.
У беларускай літаратуры шмат твораў пра барацьбу за сваю Радзіму, традыцыі, самабытнасць, мову. Гэты, як мне здаецца, не такі ўжо і моцны. Але калі вы цікавіцесь культурай Сярэднявечча, то ўключыце і гэты раман у свой спіс на чытанне. Для агульнага, так сказаць, развіцця :)
Читать далее
28
3,7K
Аноним16 декабря 2016 г.
Довольно грустная история жизни и борьбы князя Вячко с тевтонскими рыцарями. А если смотреть глубже - то борьба за веру и за свою историю и самобытность.
Увы, как это часто бывает в истории - не обходится без обманов, предательств. И вдвойне обидно, когда взрослые в свои проблемы вмешивают детей.
Князь очень любит свою дочь. И в своих мыслях порой приходит к выводам, что любовь к детям - сильнее любви к Родине.

Быццам яе дружба, быццам увага пяцiгадовага неразумнага чадавека самая высокая ўзнагарода бацьку на гэтай зямлI! А можа, так яно i ёсць, можа, так I ёсць?
Князя ставят перед очень непростым выбором - как сравнить любовь к ребенку и любовь к Родине, предкам?!
Очень не просто далось князю решение. Я не могу сказать, что оно верное, как и не могу сказать, что надо было по другому. Как бы я поступил на его месте - тоже не могу взяться решить.
Вся борьба за веру сводится к тому, что каждый считает своего/своих Бога/Богов самыми правильными.
Но кто прав? А может быть и нет правильных и неправильных Богов?

"Божа, - слёзна папрасiла рыжская малiтва, - умацуй, навучы, дай перамогу над язычнiкамi".
"Божа, - загаласiла малiтва полацкая, - ты наш бацька. Злiтуйся, дапамажы, дай перамогу над тэўтонамi".
...
"Я чуў дзве малiтвы, дзве...Я не ведаю, што мне рабiць"
I заткнуў пальцамiвушы, каб не чуць болей нiкога.
Вся история белорусского народа и земли сводится к борьбе за свободу от кого-нибудь. Постоянные войны и набеги. Вся жизнь - борьба. А если сдался - то жизнь не становится еще хуже - становишься рабом.
У кого-то это рабство у пана, а у кого-то у князя или епископа. И каждый решает сам, как быть и кому служить. Вот и князь выбрал свой путь! И все-таки правильно понял Генрих в конце - князь все же победил. Не физически, а духовно!
Читать далее
14
3,3K
Аноним16 января 2024 г.
НУДНАВАТАЯ КНІГА Ў ЦІКАВЫХ ГІСТАРЫЧНЫХ ДЭКАРАЦЫЯХ
Крыжовыя паходы перш за ўсё асацыююцца з тым, як дзесьці ў пясках рэзалі сарацынаў. Аднак дакучалі крыжакі і нашым продкам, прычым не толькі ў часы ВКЛ: нацярпеліся і жыхары Полацкага княства. Гэтай тэме і прысвечана кніга.
ЗАВЯЗКА: Кукейноскае княства (зараз ў Латвіі) апынулася ў складаным становішчы. Усё больш нахабнымі робяцца рыжскія тэўтоны, якія не хаваюць сваіх захопніцкіх намераў. А полацкі князь, які павінен бараніць васалаў, заклапочаны захаваннем улады: веча збіраецца яго скінуць. Вырашаць усе праблемы ў адзіноце мусіць кукейноскі князь Вячка.
Кніга прапітана атмасферай сярэднявечнага трэша. Час ад часу бунтуюць смерды, наслухаўшыся юродзівага вяшчуна. Мелкія князькі рабуюць суседзяў (калі не пашанцуе, дык падчас набегу можна і ў рабства трапіць). А доля халопа нялёгкая: у хвіліну гневу князь можа проста так нос адрубіць ці вушы. Карацей, усе прыемнасці XIII стагоддзя прысутнічаюць.
Аўтар амбіцыйна раскручвае шмат сюжэтных ліній (некалькіх князёў, смерда, епіскапа, святара, мечаносца). Аднак іх развіццё я б не назваў удалым: як толькі ў аднаго персанажа закруціцца нешта цікавае, мы адразу пераскокваем да іншага, у якога доўгая і нудная цягамоціна.
Склалася ўражанне, што спачатку аўтар пісаў вельмі павольна, а потым яго прымусілі скончыць твор за адну ноч. Развязка, да якой усё ішло, атрымалася вельмі сумбурнай і скамечанай. Пісьменнік канспектыўна пераказвае некаторыя падзеі без усякай інтрыгі. Ды і лініі персанажаў недакручаныя, нібыта аўтар на іх проста забыўся.
У кнізе ёсць эпізод пра хамяка, які не магу абмінуць (не спойлер). Падарылі аднаму баярыну майго сабрата: ён так спадабаўся, што лашчыў яго гаспадар цэлымі днямі. А аднойчы, калі пухнацік сядзеў на грудзях, адкрыў рот - і махнаты драпежнік туды залез (ці то палічыў норкай, ці то яго спецыяльна так навучылі). І не разгубіўся: перагрыз баярыну ўсе кішкі. Так што не думайце, што хомкі - бяскрыўдныя камячкі)
Читать далее
4
495

Все рецензии

Цитаты

Аноним20 октября 2023 г.
Жыві тым, што ёсць. Прыспешваючы заўтрашні дзень, мы набліжаем да сябе змрок магілы.
3
750
Аноним20 октября 2023 г.
Жанчыну не падманеш. Ёсць у жанчын таемны ўнутраны голас, які можа да часу спаць, закалыханы мужчынскай пяшчотаю і ўвагай, быць бесклапотным, як вясновы матылёк ці ручаёк, але варта мужчыну ў слове, у руху, у жэсце хоць на драбніцу стаць халаднейшым, сушэйшым, даць адчуць, што ён расчараваўся ў абранніцы або стаміўся ад яе, як голас гэты пачынае біць ва ўсе званы жаночай душы — трывога! трывога! трывога! І тады ціхая жанчына робіцца львіцай, робіцца арліцай.
3
665
Аноним20 октября 2023 г.
Ды, пэўна, так яно і вядзецца здавён, што свае б'юць балючэй, бо ведаюць, куды ўдарыць, як ударыць, ведаюць, якіх балячак ты асабліва не любіш.
3
582