Ten dzień

Czarny podniósł na mnie wzrok i wzruszył ramionami.

– Jeśli on posłucha i da sobie wytłumaczyć, to pewnie tak, ale czy ona zechce wrócić po tym, co zobaczyła? – Odsunął się od stołu i przekręcił do mnie. – Wiesz, kochanie, żadna normalna kobieta nie będzie chciała być z facetem, który dewastuje meble, samochody, próbuje zabić siebie i ją.

– Ach tak? – zapytałam z przekąsem. – A z takim, który zabija ludzi, strzela im w ręce albo łamie nogi z zazdrości?

– To zupełnie inna sprawa – powiedział, kręcąc głową.

– Kurwa, jakie to wszystko posrane, no bo zobacz, oni są złymi ludźmi, a my kochamy ich za to, jacy są, więc my także jesteśmy złe.

Skrzywiłam się, słysząc te słowa, ale zasadniczo było w nich wiele prawdy.

– Ale my ich przecież nie kochamy za to, co robią złego, tylko co dobrego. Jak można kochać kogoś za to, że kogoś zabił? Poza tym każdy robi coś złego, tylko skala jest inna. Weźmy na przykład mnie. Pamiętasz, jak w piątej klasie kopnęłam w twarz Rafała, tego blondyna, bo dzióbał cię szpilką? To też nie było dobre, a kochasz mnie wciąż.

– Przyjechał wczoraj po mnie, kiedy byłam u rodziców. Wyobraź sobie moje zdziwienie, kiedy wzięłam psa na spacer, wychodzę przed klatkę, a tu on. Stoi sobie, taki, wiesz, włoski, poważny, oparty o to czarne ferrari Massima. Boże, jaki był piękny... Rzuciłam się na niego i wtedy uciekł mi pies.

Parsknęłam śmiechem.

– Nie wierzę! Jak to?

– Niestety, ten jebany kundel szarpnął się i spierdolił, a ja za nim, bo to ukochany pies matki. Złośliwy chujek biegał radośnie po osiedlu, a ja jak debil za nim.

– A Domenico?

– A Domenico stał, obserwując całą sytuację. Wiesz, miało to swoje plusy, bo skupiłam się na cholernym psie, zamiast na tym, że mam ochotę obciągnąć mu pod blokiem. Laura, ja żyję od prawie dwóch miesięcy bez seksu. Ile można…

Ubrałam się jedynie w koronkową czerwoną bieliznę, a na wierzch zarzuciłam długi wiązany sweter. Na pozór wyglądałam zwyczajnie, ale wystarczyło, aby pasek wokół moich bioder poluźnił się i widok stawał się mniej zwyczajny.

– Może tak być? – Wychodząc, zasięgnęłam jeszcze rady ekspertki, rozchylając poły swetra jak ekshibicjonista pod szkołą dla dziewcząt.

– Uważam, że to chujowy pomysł, ale wyglądasz jak rasowa dziwka, więc chyba się zgadza – powiedziała Olga, leżąc na kanapie i przełączając kanały w telewizorze.