Хвілінка. Тры гісторыі

Ігар Бабкоў

Жанры

Книга из цикла

Хвілінка. Падажжа праз эпохі

Minútka. Tri príbehy

Ihar Babkov

3,9

(32)

Хвілінка. Другая кніга

Ігар Бабкоў

3,1

(4)

Рейтинг LiveLib

3,9

32 оценки

5
34%
4
44%
3
16%
2
6%
1
0%

Ваша оценка

Прочитали 36Хотят прочитать 22

Рецензии

Xartym9 июня 2015 г.
В 2014 году Игорь Бобков за свою книгу “Хвілінка. Тры гісторыі» стал лауреатом премии Гедройца. Поэтому мы просто не могли обойти ее вниманием и, пусть слегка запоздало, но подготовили эту рецензию.
На самом деле, гораздо более правдивым было бы назвать книгу не “Хвілінка. Тры гісторыі», а “Хвілінка. Тры месцы». Потому что полноценными историями разворачивающиеся в книге события не назовешь. Это скорее истории, происходившие в определенных местах.
Первую историю можно назвать вводной. Ее повествование ведется от лица Автора. Он рассказывает нам о кафе “Хвілінка” и людях, которые его посещают. И, конечно же, о своем друге-поэте Франтишаке. Можно сказать, что первая история посвящена как раз ему.
Франтишак – талантливый поэт, который увлекается китайской философией. Выпустил единственный сборник стихов, который раскупили буквально за пару недель. Но, как и все поэты, он остро реагировал на те события, которые происходили в нашей стране. Сначала он перестал писать, а затем неожиданно объявился на политическом поле, выступив с анархическими стихами.
Но в целом первая история – созерцательная. В ней практически нет действия, зато она наполнена смыслом.
Вторая история посвящена Богдану – “змагару”. Он типичный герой своего времени, который с радостью воспринял третье белорусское возрождение, стоял на барикадах, боролся за независимость страны. Но чем дальше, тем больше на него смотрели, как на пережиток прошлого. В конце концов он сам начинает разочаровываться в своих идеалах. И чтобы как-то вернуть себе душевное равновесие отправляется на одинокий островок среди болот и лесов. Там, наедине с природой, он хочет достичь взаимопонимания с самим собой. Но болото недаром со времен Мележа считается неким мистическим белорусским символом. Остров как ловушка не выпускает Богдана на “большую землю”, заставляет остаться, а в конце концов и губит его. В этом описании болота можно даже найти некие параллели со “Сфагнумом” Мартиновича. Но произведение Бобкова гораздо более глубокое.
Третья истрия – ностальгическая. Но она, как ожидалось, вовсе не посвящена третьему другу – певице Еве-Доминике. Это история о том, как три друга, Франтишек, Богдан и Ева, познакомились. Их знакомство было абсолютно случайным и непредсказуемым. Вместе они провели лишь одну ночь, которая сплела линии их жизни в один узел. В этой истории банальной, казалось бы, пьянки в ленинском помещении студенческого общежития, есть дружба и любовь. А также скорбь об утерянном времени. Тот же Богдан гораздо позже не раз будет вспоминать именно эту ночь, как самое важное событие в своей жизни.

…ў сваіх пошуках шчасця мы звычайна глядзім наперад і думаем, што яно прыйдзе адтуль, а яно проста ціха ляжыць у мінулым, у тым нябачным куфэрку, які заўсёды з намі, — і чакае, калі мы будзем да яго гатовыя.

Но не думайте, что в книге Вас ожидает линейное повествование, а 3 главы это и есть 3 истории. Все истории тесно связаны между собой, не раз пересекаются, а потом расходятся, как и судьбы героев. Поэтому и само повествование походит скорее не на художественное повествование, а на записанные слова рассказчика. Это как отредактированный поток сознания Джойса. Не пробуйте уловить нить сюжета — здесь нужно смотреть на все полотно в целом.
Отдельно хотелось бы сказать о последней главе книги. Она наименее реальна, зато обладает наибольшей глубиной. Но готовьтесь, что можете ее не понять. К тому же, несмотря на открытый финал произведения в последней главе автор нам намекает на дальнейшую судьбу главных героев.

Малады кароль памірае і нараджаецца зноў
Маг знаходзіць крыніцы сілы.
Каралева вяртаецца на трон.

Если же говорить о книге в целом, то перед нами замечательная летопись поколения разлома – тех людей, чья молодость прошла на разломе советской и постсоветской эпохи. Из литературных аналогий хотелось бы вспомнить повесть Лявона Вольского “Пакуль сабачка жывы” из его книги “Міларусь”. Но есть между ними и различие. Все-таки у Вольского гораздо больше действия, а у Бобкова – созерцания. И, как мы уже писали в своей рецензии, Вольский не сумел довести свое произведение до ума.
Книгу Бобкова ни в коем случае нельзя читать наискосок, на бегу или в очереди в поликлинике. Она требует глубокого и вдумчивого чтения. Лучше всего заварить себе чай и вечером сесть где-нибудь у окна и погрузиться в мир «Хвілінкі».
Кстати, уже после прочтения неоднократно замечал, что порой люблю открывать книгу на случайной странице и читать. Опять же, не ради нити сюжета, а именно ради созерцания.
Читать далее
15
210
Torvald529 октября 2017 г.
Ігар Бабкоў яшчэ на пачатку XXI стагоддзя пакінуў ціхую гавань сваёй медыятыўнай паэзіі і выйшаў у адкрытае мора белетрыстыкі. Дэбютам на гэтым шляху стаў ягоны першы раман «Адам Клакоцкі і ягоныя цені», які выйшаў кнігай у 2001 годзе, а неўзабаве быў перакладзены і на польскую мову. Затым была кніга эсэістыкі «Каралеўства Беларусь. Вытлумачэньне руінаў». Затым чытач меў магчымасць пазнаёміцца з другім раманам Бабкова – «Хвілінка. Тры гісторыі».
Гэтая гісторыя пра адну менскую кавярню, якая ў 80-х гадах была любімым месцам спатканняў для адраджэнскай моладзі. Раман апавядае пра лёсы трох герояў - заўсягдаяў «Хвілінкі», якія ў студэнцкія часы пазнаёміліся, пасябравалі і разам рушылі ў дарослае жыццё.
Калі першы раман Бабкова ўяўляў сабой стракаты набор тэкстаў, якія самі па сабе з'яўляюцца аўтаномнымі і самадастатковым, а некаторыя з іх нават друкаваліся ў сярэдзіне 90-х як асобныя апавяданні, напрыклад, «Менская опера», то другі раман Бабкова ўжо ствараўся ад пачатку да канца як цэльны твор. Праўда, скразнога сюжэту ў ім таксама няма. На 230-ці старонках апісваюцца духоўныя і філасофскія пошукі трох сяброў – паэта, змагара і спявачкі, якія адчулі пакліканне слугаваць Беларусі. Іх змаганне пачалося з таго, што яны ў студэнцкім інтэрнаце, яшчэ за часамі Савецкага Саюза, таемна распаўсюджвалі тэкст верша Максіма Багдановіча «Пагоня». Дакладней распаўсюджваў змагар Францішак, а яго сябры былі выпадковымі, але свядомымі саўдзельнікамі. Чым далей яны працягвалі сваё змаганне, тым усё больш іх апаноўвала апатыя, сум і разгубленасць. Адна за адной выбарчыя кампаніі заканчваліся паразамі. У апазіцыі пачынаюць дамінаваць і кіраваць, як іх называе аўтар, «бухгалтары». Асноўныя апазіцыйныя палітычныя партыі драбнеюць і ўсё больш маргіналізуюцца. У краіне парушаецца шкала каштоўнасцяў і шэрасць шчыльна накрывае усё сваім задушлівым покрывам. Героі рамана спрабуюць зразумець, чаму так адбываецца і ці рэальна штосьці змяніць у гэтым раскладзе. І калі змагар Францішак робіць першыя крокі, каб нешта змяніць, калі спрабуе паглядзець на сітуацыю ў іншым ракурсе, то яго проста адсоўваюць ад справаў, а затым і пазбаўляюць кіруючай пасады ў партыі.
Сканчваецца кніга, як гэта любіць рабіць Бабкоў, метафізічна – калі сэнс не патлумачыш звычайнымі словамі: што сталася з героямі, куды яны зніклі і што адбылося далей. Героі нібыта вяртаюцца ў «Хвілінку», якая даўно ўжо не існуе ў новым часе. Ці значыць гэта, што героі вярнуліся ў свой мінулы час – у свае мары, памкненні і перакананні? У той час, калі ўсе задачы выглядалі рэальнымі і зразумелымі, калі шляхі вялі ў адным кірунку, а выкананне сваіх планаў, здавалася, залежыла толькі ад плёну ўласных намаганняў.
У анатацыі да кнігі напісана, што раман Бабкова «пра месцы, у якія мы патрапляем, і месцы, у якіх мы застаемся». Героі рамана ў маладосці трапілі ў «Хвілінку». Але ці засталіся там назаўсёды? Пра гэта напэўна можна будзе даведацца ў новым рамане Ігара Бабкова.
Ну і варта згадаць, што раман «Хвілінка. Тры гісторыі» быў адзначаны літаратурнай прэміяй Ежы Гедройца.
Читать далее
11
367
nadiasadovka23 июня 2017 г.
Я не майстра выпісываць прыгожыя рэцэнзіі. Але гэту кнігу варта не толькі каментаваць. Яе варта чытаць. Менавіта чытаць: доўга, павольна, не спяшаючыся і абдумваючы грунтоўна напісанае. Ці магу я параіць гэту кнігу? Безумоўна, толькі гэта не варыянт хуткага чытання. Тут патрэбен час і жаданне - разабрацца ў сябе і сваей краіне, у людзях, сузіраць і разважаць, і абавязкова - смакаваць. "Хвілінка" - зусім "не-прадукт", - гэта песня, сапраўднае мастацтва. Яна дорыць шчасце, сапраўды:

у сваіх пошуках шчасця мы звычайна глядзім наперад і думаем, што яно прыйдзе адтуль, а яно проста ціха ляжыць у мінулым, у тым нябачным куфэрку, які заўсёды з намі, - і чакае, калі мы будзем да яго гатовыя (с.116)
Дзякуй, шаноўны аўтар!
Читать далее
9
226

Все рецензии

Цитаты

Bummar11 января 2015 г.
Дэмакратыі сёння – гэта кансэнсус тых, хто багатыя.
4
83
radio-einheit12 мая 2016 г.
[я бачыў розныя кавярні...] Шараговае парыжскае Брасэры кельцік, што месцілася па дарозе з вуліцы Гравёраў, дзе я жыў у маленькай кватэрцы з двума мастакамі і адкуль выходзіў блукаць па горадзе амаль з самага ранку. Адзінае, што я абмінаў, — гэта бібліятэкі і музеі, я тады чытаў сам горад, адмерваў кіламетры сэнсаў па левым і правым беразе Сены, па вулках, па якіх блукалі Алівейра і Мага... Я тады нарэшце дабраўся да легендарных кавярняў, дзе калісьці сядзелі іншыя героі, легенды маёй маладосці.
Кавярні былі нерэальна дарагія, я пахадзіў крыху вакол і раптам зразумеў, што яны даўно ўжо не даюць прытулак, а гандлююць успамінамі, і што калі я зайду папіць кавы, я абавязкова ўбачу якую-небудзь шыльдачку: на гэтым месцы сядзеў Жан-Поль Сартр, а на гэтым... Калісьці я марыў пра парыжскія кавярні, прачытаўшы Хемінгуэя, і цяпер падумаў, што тады ён не купляў успаміны, а проста шукаў зручнае і недарагое месца, дзе можна было б працаваць, і я вярнуўся ў Брасэры кельцік, і сапраўды адчуў гэтае месца сваім, і напісаў там некаторыя важныя для сябе старонкі.
Читать далее
3
101
marharyta12 августа 2015 г.
Я міжволі усміхнуўся: як можна адважыцца на штосьці, калі не ведаеш, чым і калі павіен расплочвацца?
3
55