Люди на болоте

чалавеку рота не залепіш, калі язык свярбіць.

Шчэ і за сякеру не ўзяліся, а ўжэ стогнем — спіна баліць.

трэба, каб чалавек жыў як чалавек, а не як звер. Каб не душыўся дымам і не пух з голаду. Каб не гібеў век у цемры і не баяўся нікога і нічога.

Когда Ганна, сливая воду, пригласила его ужинать, Василь, по обычаю, которого придерживались почти все в Куренях, хотел отказаться:

• Я поел уже.

От жа адказ - у другіх так! А калі ў другіх нядобра робяць, дык і ўсім так трэба?

Адны яе рукі, пераплёўшыся пальцамі з Васілёвымі, маглі рабіць яго многія ночы шчаслівым.

С каждой минутой Курени все больше наполнялись людскими голосами, движением - на одном дворе мать звала сына, на другом плакало, заливалось слезами не вовремя разбуженное дитя. Во двор около липы пожилой человек вел коня, со двора напротив выгоняли поросят, и за ними покорно брело замурзанное дитя с опущенными по-стариковски плечами...

Як багата бяды выпадае чалавеку за іншы адзін крок. І як чалавек робіць гэты крок пакорліва, нібы сляпы, – не бачачы ўсяго, што будзе яму з гэтым крокам.

калі хочаш хоць чаго-небудзь дабіцца, трэба паказваць перш за ўсё прыклад самому.

Чаго не ясі, таго ў рот не нясі.