Sarajevo Marlboro

Завялася ў калектыве мода, каб усе запісваліся югаславамі. Спыталіся ў Івы Т., хто ён, а ён на тое: «Ну, вядома ж, харват». Калегі дзівіліся, а ён ім: «Такі я нарадзіўся і не магу гэтага змяніць. А калі я вам нічога не значу як харват, дык што ўжо буду значыць як югаслаў».

Няма сэнсу замінаць агню праглынуць тое, што праглынула чалавечая абыякавасць.

Чалавечая душа мяккая, толькі трэба ведаць, дзе мацаць

Ключ кожнага каханьня ў вернасьці.

Нідзе няма такіх пагрозаў і праклёнаў, як у Босьніі. Іх прыдумляюць з даўніх часоў, не на тое, каю некага абразіць ці напалохаць, а хутчэй каб паказаць сілу свайго ўяўленьня, якое мусіць перамагчы ўяўленьне саперніка. Найлепшыя пагрозы і праклёны — гэта тыя, якія суправаджаюць разьвіцьцё культуры і цывілізацыі. Так, скажам, з мэханізацыяй сяла ўзьнік і гэткі праклён: «Каб жа табе дзіця парэзалі мотапілой і склалі ў склеп на зіму!»

Я ніколі ёй не дарыў толькі кнігу, бо яна – мабыць, справядліва, – лічыла, што кнігі я дару, думаючы пра сябе, а не пра яе.

Чалавек жыве зь цікаўнасьці. Гэтак найлепш і найбольш прыстойна. Усё астатняе — гэта толькі няшчырае дагаджэньне чужым сьлязам.

Філязофія, калі правільна яе зразумець, гэта адна зь відэагульняў.

Жыцьцё нечага вартае, калі ведаеш, што яно ў цябе ёсьць, а сьмерць засьпее цябе зьнянацку, так што ты і ведаць ня будзеш, што жыў і быў нечага варты для сябе і для іншых.

...пра жывых і мёртвых нельга расказваць адначасова, бо ў мёртвых жыцьцё ўжо прайшло, а жывыя ня ведаюць, што іх яшчэ чакае і чым яны яшчэ могуць сапсаваць і прынізіць тое, што ўжо пасьпелі пражыць, жывым цяжэй, кажу я яму, бо хто ведае, дзе ў іх будзе магіла, у даліне або на адхоне гары, і ці нехта прыгадае як яны — панурыя ці вясёлыя — ішлі па белым свеце.