
Ваша оценкаЦитаты
Аноним24 марта 2015 г.Meggie hing aan zijn lippen, alsof ze de woorden tevoorschijn wilde trekken.
435
Аноним24 марта 2015 г.Met verhalen waar elfen, dwergen en dergelijke in voorkomen, heb ik niet zoveel. Hoewel ik er niets tegen zou hebben om er een paar in mijn tuin te hebben.'
436
Аноним24 марта 2015 г.tenslotte schrijf je een verhaal toch omdat je wilt dat het gelezen wordt, of niet soms?
433
Аноним23 марта 2015 г.Читать далееTenslotte had Mo ze allemaal heel mooi ingebonden. Maar niet in leer; Meggie wilde onder het lezen niet het idee hebben dat voor haar boeken een kalf of een varken gestroopt was. Gelukkig begreep Mo dat soort dingen. Eeuwen geleden werd voor de band van heel kostbare boeken de huid van ongeboren kalveren gebruikt, had hij haar een keer verteld: Charta virginea non nata. Een prachtig klinkende naam voor zoiets afschuwelijks ‘En die boeken,' had Mo verteld, ‘stonden vol wijze woorden over liefde, goedheid en barmhartigheid.'
434
Аноним23 марта 2015 г.Soms helpt het om kwaad te worden, als je je van verdriet geen raad meer weet.
435
Аноним23 марта 2015 г.“Мо любил шоколад до безумия. Самый занюханный шоколадный Дед Мороз не чувствовал себя при нём в безопасности. Мегги отломила от плитки кусочек и засунула в рот, но вкуса не ощутила. Только вкус беды.”
456
Аноним23 марта 2015 г.Mo was dol op chocola. Zelfs de mufste chocoladesinterklaas was voor hem niet veilig Meggie brak een stukje van de reep en stak het in haar mond, maar het smaakte nergens naar. Alleen maar naar verdriet.
432
Аноним23 марта 2015 г.Een zware, schrijnende boekenziekte stroomt door de ziel Wat een schande om aan deze plompe massa papier, drukwerk en gevoelens van dode mannen vast te zitten. Zou het niet beter zijn, edeler en moediger om het vuilnis te laten liggen waar het ligt, en de wijde wereld in te stappen ... als een vrije, ongeremde, analfabetische Superman?
– Solomon Eagle, Moving a Library (In: A gentle madness)
433
Аноним23 марта 2015 г.“– Правда, – сказала она. – Он больше тревожился о книге, чем обо мне.
На это Элинор возразить было нечего. Её собственный отец всегда был твёрдо уверен, что о книгах надо заботиться больше, чем о детях. И когда он внезапно умер, ей и двум её сёстрам казалось, будто он просто, как прежде, сидел себе в библиотеке и вытирал пыль со своих книг.”437