Я прыду за табой у аўгусце

Людзі цяпер усе раздражонныя, падазрыцельныя, на жызнь с утра да вечара жалуюцца. На беднасць. Как будта ані раньшэ міліянерамі былі. Как будта ў каждага машына была, з лічным шафёрам, а цяпер вот усе разарылісь случайна і на аўтобусах ездзіць сталі.

Чалавеку, я шчытаю, для шчасця нужэн прастой пражытачны мінімум. Ва-первых, штоб дома была чыста і спакойна. Ва-ўтарых, штоб мір был. І ў трэціх, штоб людзі былі вежлівыя і давольныя і друг к другу атнасілісь уважыцельна.

Ноль па фазе, как у маёй юнасці гаварылі.

"Жизнь трудная штука, но прожить ее надо."

"Так вот всегда-вроде и подружились, а подозрение только и ждет, чтобы дружбу испортить."

— У міня вот сын на сутках сядзеў, — сказала я. — А цяпер у Польшчы. З Волечкай сваей. Я сначала думала — как жэ так. Гаварыла яму: не хадзі ты туда, Дзімка. Ня лезь ты ў ту паліціку. Эта ўсё беларуская мова яго іспорціла. Так ано ўсягда — сначала чайнікі імбрыкамі называюць, а патом ім перадачы насі. А ціпер вот думаю — лучшэ хай у той Польшэ сідзіт. Чэм за рашоткай.

У любой незнакомай сітуацыі едзь на дачу.

Я туда ўсігда еду, кагда мне падумаць нада.

Пастучала, адкрыла двер. Ляжат, кніжкі чытают. Адзін таршэр на дваіх. Как судзьба.

"Я? Я на выставе была".
Эта ані так выстаўку называют. Ну спасіба цібе, госпадзі, што хоць не імбрыкам.