Кохання під час холери

Всё, что написано далее, - имхо, ничего более.
У книги прекрасный язык, читалось очень медленно, но стиль повествования очень подкупает.
Однако проблема у меня насчёт её смысла.
Не поняла я. В чём оптимизм "самого оптимистичного" романа Гарсии Маркеса. Не вижу оптимизма. И непонятно мне это возвеличивание любви, "которая прошла через всю жизнь". Имхо, давно пора было перебеситься и полюбить снова и не травить душу несчастной женщине. Это какое-то самолюбование, самооправдание этим чувством, которое позволяет меж тем вести распутную жизнь, в которой Флорентино весьма и весьма преуспел - читать тошно. К чёрту бы такие любови.

Когда говорят о великой любви, часто вспоминают этот роман Маркеса. Но давайте разберёмся: любовь ли это? Или многолетняя маниакальная одержимость?

Флорентино Ариса 50 лет ждёт Фермину Дасу, которая выбрала другого. Он пишет ей 132 письма без ответа. 132! Если бы он жил в наше время, его давно бы забанили в соцсетях и оформили бы запретительный ордер. Но в романе это почему-то подаётся как верность и преданность. Хотя пока он «верно ждёт», в его постели оказываются сотни женщин.

Фермина, в отличие от главного героя, живёт настоящей жизнью: выходит замуж за успешного врача Урбино, заводит семью, не страдает от одиночества и не играет в выдуманные романтические трагедии. А Флорентино? Культивирует свои фантазии, прожигая жизнь на случайных женщин, которых даже не считает достойными любви.

И вот спустя 50 лет она остаётся вдовой. А Флорентино тут как тут: мол, я же ждал! Но что он ждал? Реальной жизни с Ферминой? Или просто завершения своей мыльной оперы?

7 из 10. Мне чего-то не хватило. Может, искренности. Может, осознания героя, что жизнь проходит здесь и сейчас, а не в письмах без ответа. Может, наоборот, было слишком много женщин на страницах этого романа. Но одно точно — классика, которую стоит прочитать, хотя бы для того, чтобы понять, где заканчивается любовь и начинается одержимость. 

Пасля гэтай кнігі я зразумеў, што эксперыменціраваць з жанрамі літаратуры, нават у добрых намерах, трэба ў меру. Гэтую кнігу я купіў не з-за Маркеса, якога раней ніколі не чытаў, а каб падтрымаць пераклад на беларускую мову. Ведаю, што Маркес - вельмі папулярны аўтар і што яго "Сто гадоў адзіноты" чытаюць масава да гэтай пары. Але на беларускай мове выдалі меньш папулярны твор - "Каханне падчас халеры". Мне вельмі хацелася, каб у рамане апавядалася пра часы Сярэднявечча, калі панавала чума. Але ж не, раман пра Калумбію першай паловы 19-га стагоддзя. І гэта насамрэч цікава, таму што пра Калумбію таго часу я нічога не ведаю.
Спачатку чыталася цяжкавата. У Маркеса вельмі асабісты стыль напісання. У іншых водгуках пра гэта і пішуць, то Маркеса адразу можна пазнаць па стылю. Павольна, жывапісна, с вялікай колькасцю падрабязнасцей пра тое, што стаяла ў комнаце і якога колеру яно было. Нехта памёр, нейкі доктар прыехаў, нейкі папугай, нейкая жонка... Нешта зусім странна і нецікава. Але паступова карціна пачынае праясняцца. На першае месца выходзяць 2 героі - Ферміна Даса (13-гадовая дачка багатага іспанца) і Флярэнтына Арыса (пазашлюбны 18-гадовы юнак з прывіднай будучыняй). Маладыя людзі закахаліся адзін ў аднаго, пісалі любоўныя лісты, мяняліся падарункамі, але бацька Ферміны забараніў дачцы сустракацца з Флярэнтынам, і так іх шляхі і разышліся. А пачуцці засталіся.
Маркес нам расказвае пра тое, як Даса і Араса жылі адзін без аднаго. Гэта сапраўдны раман пра каханне. Не ведае, спраўднае яно ці не... На мой погляд, дзікунскае. Даса жыла звычайным жыццём жанчыны, якая жыве ў шлюбе. А вось Арыса проста лятаў ад адной жанчыны да другой. Спаў з ўсімі, а кахаў усё тую ж дзяўчынку з мінулага. На мой погляд, гэта хвароба. Арыса сапраўды вельмі падобны да маральна хворага чалавека. Ён не бачыць, што людзі мяняююца, ён карыстаецца другімі жанчынамі, якія магчыма хацелі, каб Арыса быў ж імі назаўсёды. Навошта дабівацца чалавека, якому ты не патрэбны, калі можна ашчаслівіць другога чалавека? А калі ты разумееш, што не можаш быць з другім, навошта яго падманваць?.. 70-гадовы стары пень спіць з 14-гадовай дзяўчынкай - цьфу, агідна чытаць...
Не магу сказаць, што мне было вельмі цікава чытаць. Усю кнігу я магу перасказаць за 2-3 абзаца. Нічога "вау" у рамане я знайшоў. Так, Маркес піша цікава, вельмі ёмка, магчыма крыху цяжкавата чытаецца, але тут ён сапраўды талент. Але ж само апавяданне... Я проста такое не чытаю. І гэта, канешне, праблема не аўтара, а мая праблема. Таму адзнаку я стаўлю толькі за маё стаўленне да тэкста. У чыжах водгуках сустракаў меркаванне, што гэта сапраўды спецыфічны раман і пачынаць трэба са "Сто гадоў адзіноты". Але ж чытаць далей Маркеса ў мяне жадання не з'явілася. І больш купляць кнігі проста так ужо не хочацца. Асабліва калі сваіх кніг, якія вельмі хочацца прачытаць, вялізная куча.
Любіце адзін аднаго і не псуйце нервы=) 6/10

Знаёмства з калумбійскім пісьменнікам не задалося. А я ж так загарэлася ідэяй прачытаць менавіта гэты твор пасля таго, як галоўная гераіня фільма "Інтуіцыя" вырашыла згуляць у гульню з лёсам і напісала ўнутры кнігі свой нумар тэлефона для новага знаёмага, а потым прадала яе букіністам. Увогуле, я вырашыла пазнаёміцца з гісторыяй у свядомым узросце.

На жаль, цяпер я разумею сваю маму, якая так і не дачытала "Каханне...". Але я не прывыкла кідаць чытанне, нават калі кніга мне не падабаецца. Вось і тут, давячыся словамі, адкладаючы чытанне, я з гонарам магу сказаць, што падужала том. Пытанне - навошта? Толькі для таго, каб у размове з кімсьці калі-небудзь узгадаць, што знаёмая з творчасцю Гарсіа Маркеса? Іншае тлумачэнне свайму ўчынку я не бачу, таму што гісторыя для мяне апынулася расчараваннем.

Пачнем з таго, што я не ўбачыла ніякай гісторыі кахання. Я ўбачыла толькі праследаванне, уцёкі ад пачуццяў, але кахання для мяне не было нідзе, акрамя як у назве. Ды і чума там таксама хутчэй для антуражу. Хацелася нейкіх неверагодных эмоцый, жадання з-за адчування надыходзячай смерці, аднак нічога не заўважыла. Я ўбачыла пошласць, якая відавочна была ні да месца, прастытуцыю, педафілію, самагубства. Валасы на галаве ўставалі дыбарам, калі я хацела збегчы ад жудасных апісанняў, але мяне працягвалі мучыць, катаваць, а я дабраахвотна дазваляла гэта рабіць. Дыялогаў было вельмі мала (паказвае тое, што кнігу можна лёгка аднесці да разраду сусветнай класікі), ды і падзелаў на главы не было - суцэльны тэкст з доўгімі, складанымі сказамі. А я ўжо адвыкла ад гэтага стылю пісання.

Зрэшты, гэтая кніга відавочна не можа быць прыкладам таго, якім патрэбна быць каханне праз гады. Наадварот, я б такога кахання не хацела зусім. Гэта ненармальныя псіхічна нездаровыя адносіны, якіх баішся і не хочаш цярпець. Чужая для мяне гісторыя з непатрэбнымі падрабязнасцямі. На жаль, гэта анты-топ.