Том 8, кн. 2. З жыццяпісу. Нарысы. Эсэ. Публіцыстыка. Постаці. Крытыка. Інтэрв'ю

«Войска — зброя няшчасця, яно не з’яўляецца зброяй высакароднага. Ён ужывае яго толькі тады, калі яго да гэтага вымушаюць. Праслаўляць сябе перамогамі — значыць радавацца забойству людзей. Якое ж такому спачуванне ў краіне? Калі забіваюць многіх, дык аб гэтым трэба горка плакаць. Перамогу трэба адзначаць жалобнай цырымоніяй».

Для такой вайны патрэбны мярзотнікі, — кажа П’янда.
— Мярзотнікаў, ды не знайсці, — кажа Рогач. — Шукайце ў цэрквах, сярод тых, хто моліцца. Хто шырэй за ўсіх хрысціцца, той, напэўна, і ёсць мярзотнік.

— Я думаю, — кажа спікер, — нам трэба спытаць князя царквы.
Усе згодна ківаюць галовамі.
Князь царквы, выжыўшы з розуму старац грознага выгляду, трасе галавою, успамінаючы нешта.
— Не саграшыш — не пакаешся, — успамінае нарэшце ён.
— Вось-вось, — узрадаваўся П'янда. — Не ўзброішся — не раззброішся. Як жа магчыма раззброіцца, не ўзброіўшыся папярэдне да зубоў?