Особенная Тень

Эта книга на страниц 100 больше первой части, но я ее проглотила буквально за сутки. Все так же как и впервой части, только больше динамичности, боев и любви. Плот-твист конца первой книги заставил практически сразу побежать в книжный и схватить вторую часть. Если на первой я долго вчитывалась и анализировала происходящее, то тут я просто сразу вошла в эту реку по грудь и нырнула... Сначала был шок и грусть, которые передались мне от главной героини. Но в конце я буквально плакала в обнимку с кошкой, книгой и укутавшись в одеяло сначала от грусти, а после от неимоверной радости за главных героев.

Никогда не думала, что словосочетание, которое было издевкой в первой книге окажется фактом, который очень ловко объясняется в контексте мира и происходящего. Бой...он был прекрасен, особенно в сочетании с диалогами главных героев и антагонистов, это просто конфетка!

Любовная линия. Благо это именно линия, а не какая-то невнятная хтонь, которую пришлось бы поразгадывать по ходу сюжета.

Юмор, романтика, отношения между всеми героями- все очень сбалансировано и составляет целостную картину мира. В общем безоговорочное ДА всем любителям Руси и русских народных сказок.

Гляджу на карэньчык кнігі. Старонак больш у параўнанні з першай часткай, што не можа не радаваць. Ды і само афармленне глаў адрозніваецца, і гэта дадае асаблівасць ў чытанне. І паступова я ўцягваюся ў гісторыю, знаёмлюся з новымі персанажамі, раскрываю новыя бакі ўжо вядомых і, несумненна, расчароўваюся, заўважаючы прабелы і мінусы. Але пра гэта пазней.

Перад намі паўстае новая Агата, на якую зваліўся груз адказнасці. Праўда, схаваная ад яе шмат гадоў таму, палацавая інтрыга, што прывяла да гібелі яе сясцёр, жахае дзяўчыну. Яна добра разумее, што здзейсніла жудаснае перад сваёй смерцю ў спробах адпомсціць за гібель сястры Ганны. Перад Марай стаіць непасільная задача - зламаць свой мозг, перастаць бачыць ворагаў у тых, хто такімі не з'яўляюцца. Ёй трэба прыняць новы свет, дзе яна - злачынка, якую, тым не менш, не абвінавачваюць у злачынстве.  Наадварот, ёй дапамагаюць прыняць цяжкую праўду і саму сябе. Людзі, якімі Агата пагарджала і ненавідзела да глыбіні душы, становяцца ёй блізкімі сябрамі і сям'ёй. Дзяўчына нарэшце знаходзіць сваё месца ў свеце, сапраўднае каханне, за якое гатовая біцца да канца. Яна сапраўдны ваяўнік, і гэтага не адняць нават пасля двухсотгадовага "адпачынку" ў магіле.

Каханне ў гэтай кнізе з'яўляецца асноватворным фактарам. Усе дзеянні персанажаў выконваюцца ў імя гэтага вялікага пачуцця. Але як жа моташна чытаць гэтыя напышлівыя, саладжавыя прызнанні ў каханні, якія, тым не менш, асабіста сказаныя не былі, а былі агучаны героямі ў сваіх думках. Прыемным бонусам стала з'яўленне некалькіх глаў ад асобы іншага персанажа, не менш важнага, чым Агата. І вось яго вобраз зусім не адпавядае любоўным думкам з разраду "... але я кахаю цябе ў тысячу разоў мацней". Але аўтар умудраецца ўпіхнуць меладраматычную нотку ў апавяданне, забяспечыўшы чытачу здзіўленыя вочы і крыкі. Хоць выдатна разумееш, што такі паварот трэба было дадаць у гісторыю (усё-ж гэта фэнтэзійных раман, а не нешта іншае). Зрэшты, ад багацця салодкіх прамоваў і мілых мянушак хочацца збегчы, і толькі мазахізм не дае зачыніць кнігу. І тут жа імкнуся дадаць: я люблю такую рамантыку.

У гісторыі некаторыя прабелы застаюцца незакрытымі - светабудова на нізкім узроўні, палацавыя інтрыгі – так сабе... Але канцоўка дзівіць. Так, хэпі-энду не пазбегнуць, вось толькі што да яго прывядзе, здзівіць да глыбіні душы. Я засталася задаволеная, а гэта галоўнае.