Harry Potter and the Sorcerer's Stone: MinaLima Edition

«Η μητέρα σου πέθανε για να σε σώσει, Χάρι», αποκρίθηκε ο Ντάμπλντορ. «Κι αν υπάρχει ένα πράγμα που ο Βόλντεμορτ δεν καταλαβαίνει, αυτό είναι η αγάπη. ΓΓ αυτό και δεν κατάλαβε ποτέ πως μια αγάπη τόσο δυνατή, όσο αυτή της μητέρας σου για σένα, πάντα αφήνει το σημάδι της. Δεν είναι κάτι που φαίνεται... αλλά όποιος έχει αγαπηθεί τόσο πολύ, ακόμη κι αν το πρόσωπο που τον αγάπησε δεν υπάρχει πια, έχει γύρω του μια αόρατη προστασία για πάντα. Αυτή η προστασία υπάρχει στο δέρμα σου, Χάρι. Γι' αυτό ο Κούιρελ, ο οποίος μοιραζόταν το μίσος, την πλεονεξία, τη φιλοδοξία, ακόμη και την ίδια του την ψυχή με τον Βόλντεμορτ, δεν μπορούσε να σ' αγγίξει... Το ν' αγγίξει ένα άτομο σημαδεμένο από αγάπη, όπως εσύ, σήμαινε γι' αυτόν θάνατο».

«Και ναι και όχι», αποκρίθηκε ο Ντάμπλντορ. «Μας δείχνει μονάχα αυτό που είναι η πιο βαθιά επιθυμία της καρδιάς μας. Εσύ, που δε γνώρισες ποτέ την οικογένεια σου, τους Βλέπεις όλους να στέκονται γύρω σου. Ο Ρον Ουέσλι, που πάντα ζει στη σκιά των αδελφών του, βλέπει τον εαυτό του να στέκεται μόνος, με τις μεγαλύτερες σχολικές διακρίσεις στα χέρια του, ο καλύτερος απ' όλους στην οικογένεια του. Αυτός ο καθρέφτης, όμως, δε δείχνει σε κανένα μας μήτε την αλήθεια, μήτε τη γνώση. Πολλοί άνθρωποι ξόδεψαν ολόκληρη τη ζωή τους μπροστά του, μαγεμένοι από αυτά που τους έδειχνε για τον εαυτό τους. 'Αλλοι, πάλι, τρελάθηκαν, επειδή δεν μπορούσαν να βεβαιωθούν πως αυτά που έβλεπαν θα γίνονταν κάποτε πραγματικότητα... Όσο για σένα, Χάρι, θέλω να σου πω πως αυτός ο καθρέφτης θα μεταφερθεί αύριο αλλού και πως δε θα πρέπει να ψάξεις να τον ξαναβρείς. Κι αν, πάλι, τύχει να τον ξανασυναντήσεις, θέλω να είσαι προετοιμασμένος. Να θυμάσαι πως δεν ωφελεί σε τίποτα το να παραδίνεσαι στα όνειρα και να ξεχνάς ότι ζεις στην πραγματικότητα! Τώρα, γιατί δεν ξαναφοράς
αυτόν το θαυμάσιο μανδύα και να ξαναγυρίσεις στο κρεβάτι σου;»

«Είσαστε όλοι εδώ για να μάθετε την ακριβή επιστήμη και την υψηλή τέχνη της κατασκευής φίλτρων», άρχισε ύστερα. Μιλούσε σχεδόν ψιθυριστά, αλλά τα παιδιά δεν έχαναν ούτε λέξη. Όπως και η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ, ο καθηγητής Σνέιπ είχε την ικανότητα να κρατά την τάξη του απόλυτα ήσυχη. «Σ' αυτό το μάθημα δεν υπάρχουν ανόητα κουνήματα ραβδιών», συνέχισε. «Πολλοί από σας θα δυσκολευτούν να πιστέψουν πως πρόκειται για μαγεία. Ακόμη, πιστεύω πως πολύ λίγοι από σας θα καταλάβουν την ομορφιά του τσουκαλιού που σιγοβράζει, το λεπτό άρωμα των ατμών του, ή τη ντελικάτη δύναμη των φίλτρων καθώς κυλούν μέσα στις ανθρώπινες φλέβες, μαγεύοντας το μυαλό κι αιχμαλωτίζοντας τις αισθήσεις... Εγώ μπορώ να σας διδάξω πώς να κλείνετε σε μπουκαλάκια τη φήμη, τη δόξα, την αγάπη, ακόμη και τον ξαφνικό θάνατο! Μπορώ δηλαδή να σας τα μάθω, αν δεν είσαστε τόσο ηλίθιοι, όσο είναι οι μαθητές που συνήθως έρχονται στην τάξη μου...»