Кінараман

Як у дактароў (натуральна, я маю на ўвазе Селіна), так у наркаманаў (Бероўз) або алкаголікаў (Букоўскі) ёсць адна нядобрая рыса: у глыбіні душы яны зусім не гуманісты, бо залішне добра ведаюць біялагічную подбіўку
чалавечага аўтамата, на ўласнай скуры і на скурах іншых, а праз гэта — і цану вечнаму чалавечаму фіглярству, ведаюць, колькі каштуе спачуванне, дзе заканчваецца сяброўства і пачынаецца нянавісць... Ім няпроста быць пісьменнікамі: пісьменнік павінен цікавіцца людзьмі, а такія аўтары здольныя цікавіцца амаль выключна сабой і пісаць амаль выключна пра сябе, што, у сваю чаргу, не надта цікавае масаваму чытачу. Аднак у нашым грамадстве, дзе чалавек чалавеку воўк, у іх заўжды ёсць шанс на чытацкі поспех.

Не кіно сёння залежнае ад рамана і тэатра, а раман і тэатр залежныя ад кіно, прычым ад кіно досыць паскуднага, руцінёрскага і нізкапробнага. У сваёй пераважнай бальшыні так званыя сучасныя раманы (пра што часам не здагадваюцца нават самі іх аўтары і чаго імкнуцца не заўважаць чытачы) стабільна прыстасаваныя да жанравых стандартаў Галівуда і ствараюцца пераважна для таго, каб іх прачытаць і забыць (цытую аднаго знаёмага літаратурнага крытыка). Іх жанравы спектр досыць шырокі: тут ёсць месца і інтэлектуальным драмедыям, і гістарычным дэтэктывам, і сямейным сагам, і лав­сторы, і нават дзённікам­містыфікацыям (так званым mockumentaries)... Выходзяць яны з той жа рэгулярнасцю, што і ўзаемазамяняльныя фільмы з якой­небудзь «зоркай», хіба што ў выпадку кнігі ролю імені на плакаце выконвае імя аўтара на вокладцы, з абавязковым фотаздымкам — каб, крый бог, не паблыталі з якім­небудзь іншым аўтарам, што працуе ў зусім іншым жанры.