Журнал "Роман-газета".1991 №16(1166). Рыжонка. Облава

Михаил Алексеев, Василь Быков

Рейтинг LiveLib

4,2

5 оценок

5
20%
4
80%
3
0%
2
0%
1
0%

Ваша оценка

Прочитали 5Хотят прочитать 3

Рецензии

Аноним29 мая 2010 г.
Страшная книга о страшном периоде - 1930-х годах. Для меня она стоит в одном ряду с "Повелителем мух" Голдинга. Накал страстей, тончайший психологизм, великолепный стиль.
В родную деревню возвращается Федор Ровба, некогда трудолюбивый крестьянин, а теперь - беглец, преступник, враг народа, схоронивший на севере жену и дочь. Возвращается, чтобы хоть одним глазом посмотреть на новую жизнь и сына, который вырос без отца. Чтобы голодным, измотанным бродить вокруг родной деревни. Чтобы почувствовать разочарование, потому что его боль была напрасна - люди не стали жить лучше. Чтобы стать диким зверем, на которого бывшие односельчане устроят настоящую облаву, а возглавит ее собственный сын. Чтобы понять, что смерть в трясине - не самое страшное, если позади - люди..
Нет антиутопии страшнее, чем "царство благоденствия", которое создают сами люди.
Читать далее
35
929
Аноним16 октября 2014 г.
Кніга апісвае той выпадак, калі чалавек адчувае сябе горш за жывёлу, калі чалавек паводзіць сябе горш за жывёлу. Небараку Хведара раскулачылі за наяўнасць нейкай дробнай малатарні, якая, магчыма, нават не прыносіла даход яе ўладару, адаслалі ў Сібір, адкуль у галоўнага героя нейкім цудам атрымалася збегчы, што прывяло да доўгачаканага вяртання на Радзіму.
Але родная зямля сустркае не так гасцінна, як хацелася. Ягоную хату зруйнавалі амаль дашчэнту, жывымі засталіся толькі дрэўцы, аб'яўляцца ў вёсцы папросту небяспечна, бо ізноў адашлюць у Сібір, а тое і таго горш. Кніга літаральна прасякнута перажываннямі Хведара пра свой гаротны лёс, пра тое, што не склалася ў жыцці, пра тое, чаму не склалася ў жыцці. Паралельна з сюжэтам вяртання на Радзіму апісваецца яго папярэдняе жыццё, перадгісторыя, у якой маленькі чалавек патрапіў у вялізную машыну калектывізацыі. Яна яго з'ела, выплюнула тое, што засталося ад чалавека і ягонага папярэдняга чалавечага жыцця, і не заўважыла яго гора.
Фінал твора ўвогуле кранальны з нядобрага боку. Уся вёска на чале з сынам галоўнага героя, які кан'юктурна падаўся ў актыў камсамола і адрокся ад кулака-бацькі, ладзіць аблаву на Хведара, які ад безвыходнасці бяжыць ад людзей у самую багну. Чалавек, які нікога не забіў, нічога дрэннага не тое, што не рабіў, а нават і не жадаў рабіць, быў вымушаны апантана бегчы ад людзей. Ад сваіх аднавяскоўцаў. І дабег у самае сэрца багны, якая яго прымае сваімі халоднымі абдымкамі і праглынае. Па сутнасці гэты было самазабойства. Самазабойства ад безвыходнасці, ад бесчалавечнасці той сітуацыі, у якую патрапіў Хведар Роўба.
Насмешкай лёсу гучаць словы сына Хведара, які вельмі хоча дасягнуць поспеху ў паляванні на свайго бацьку. Злым сарказмам таго шалёнага часу яны гучаць, шаленствам гучаць.
"Не дадзена было ціха жыць, дык хоць пашчасціла ціха памерці..." (с)
Читать далее
11
1,2K
Аноним2 февраля 2017 г.
Хорошая повесть для проведения времени с легкостью и в моем случае отдыхе от трудных предыдущих произведениях. Ностальгирующая повесть писателя о своем детстве и истории которая связана с их домашней коровой, которая до последнего спасала остатки той большой семьи во время голода тридцатых годов Советского времени. Легка в прочтении и не нагнетает сильным сюжетом, в этом я и нашел красоту таких произведений. Но почему оценка 3,5 ибо были моменты которые меня огорчали, не из-за стилистики написания, а от того что становилось тяжело от переживания того часа.
Читать далее
7
704

Все рецензии

Цитаты

Аноним25 июня 2016 г.
Дабрыня, мусіць, там, дзе справядлівасць і праўда.
4
647
Аноним13 ноября 2023 г.
Ён мог толькі бегчы, уцякаць, як звер. Але не як чалавек. Чалавек бы не ўцякаў ад людзей, ён бы нешта сказаў, і яго б паслухалі. Значыць, ён ужо не чалавек. Ён дашчэнту расчалавечыўся.
0
33
Аноним13 ноября 2023 г.
А вароны ўсё надрываліся - нападалі на каго ці проста сварыліся ў сваёй варонняй зграі, - мусіць, таксама нейкія ў іх непаладкі, падумаў Хведар. Як у людзей. але, мабыць, такіх, як у людзей, не бывае ні ў якіх істотаў. Тыя калі дзяруць каго, дык каб з'есці, а гэтыя - хіба каб задзерці і кінуць. Усё ж лютая істота чалавек!
0
10