Ток

Рыгор Сітніца

Цитаты

Torvald514 мая 2019 г.
І збіраюцца ў вырай
апошнія цёплалюбівыя беларусы.
Што ж, няхай спадарожным
будзе ім вецер, а Клопат Вышні
Долю вышые ім залачонаю ніткай,
ці хоць бы срэбнай...
Ну а мы зімаваць застаемся тут
і тлумачыць лішне,
Што камусьці вясною
шпакоў і буслоў
сустракаць патрэбна.
4
156
Torvald514 мая 2019 г.
І душа амаль не месціцца
У грудзях, і дзіўна зроку
Бачыць, як дрыжыцца месяцу,
Ці слязінцы ў Божым Воку.
4
137
olkhovique11 июля 2018 г.

Квітнеюць вішні.
Сцежкаю саду іду,
Як Млечным Шляхам.

Ранак. Ранетаў
Россып на роснай траве.
Рэха дзяцінства.
1
101
olkhovique8 июля 2018 г.
Мера святла
Гэты снег, панове,
нібыта магічнае нейкае шоу,
Што душу вяртае ў пачатак,
туды, дзе святло найперш.
І, напэўна, снег гэты
дзеля таго і прыйшоў,
Каб наўмысна патрапіць у верш.
Ён, відаць, убачыў,
што дзень мой замглёны брыдкай маной,
І пра штосьці светлае
сёння наўрад ці я напішу,
І чакаць не стаў, і пайшоў,
ды так, што - Божа ж ты мой! -
Мне цярушыцца проста ў душу.
І так мала трэба, панове,
каб трохі сабе памагчы:
Варта толькі ўпусціць святло,
дзе скруха кубло звіла.
І няхай гэты снег растане,
ды мерай маіх велічынь
застанецца мера святла.
1978-2017
Читать далее
0
99
olkhovique8 июля 2018 г.
Напэўна, такая на свеце пара,
і, напэўна, такі
Узрост, і няпэўнае штосьці
шукае - не знойдзе - душа...
Так хочацца дрэву
апалых лістоў пазбіраць медзякі,
Так даўняе шчасце
шукае на сметніку, пэўна, клашар.
Так летнюю зліву шчаслівую
згадвае восеньскі дождж,
І золата ёлкі каляднае
мроіцца кожнай сасне...
Што? Кажаце, у вашым жыцці
не бывае такога? Ну што ж,
Напэўна, я нумар паблытаў.
Даруйце, спадарыня, мне.
0
62
olkhovique8 июля 2018 г.
Дайце зноў мне пабачыць, як гінем па ўласнай віне:
Я - на змоклым пероне і ты - у вагонным акне;
Як цягнік адыходзіць... І - Божа мой, Божа мой, Бож...
І кудысьці самнамбулай зной павядзе мяне додждж,
Каб я ўрэшце спасціг, зваяваўшы свае ветракі,
Што каханню пад сілу з нябыту вяртаць цягнікі.
0
76
olkhovique8 июля 2018 г.
Першаснежжа
А калі ўжо здаецца, што выйсця - ніякага
І што шэраю фарбай запэцканы лёс, -
Раптам бачыш, як белае, чыстае, мяккае,
Першаснежнае дзіва сыходзіць з нябёс.
Палахліва-нясмелае -
белае, белае...
Урачыстае -
чыстае, чыстае, чыстае...
Суцяшэннем-спагадаю
парае, радуе...
Закалыхвае -
ціхае, ціхае, ціхае...
А я вышняю цішаю верш гэты вышыю,
Першаснежжам жубру сваю зацерушу
І стэрыльна-нябеснаю белаю цішаю
Забінтую параненую душу.
2003 г.
0
89
olkhovique8 июля 2018 г.
Паштоўка
Маладым капяжам расхінуўшы
душу і вакно,
Сакавіцкім блаітам паштоўку табе напішу я,
І, нібыта з абноўкаю,
з небам вясновым
цябе павіншую -
Да блакіту вачэй тваіх
дужа пасуе яно.

1999 г.
0
61