Пан Тадэвуш

Протазий был не трус, но запах конопляный
Будил в душе его какой-то трепет странный...
Припомнились ему былые злоключенья
И как он в конопле искал от них спасенья!
<...>
Тишина... и слыша сердца стуки,
Протазий в коноплю просовывает руки,
Раздвинул стебли он и, как пловец, волною
Захлестнутый, поплыл под зеленью густою.

І што ў вас за жаніцьбы? Хіба дзеля мукі,
Бо не кранаюць душ, а толькі вяжуць рукі.

Свайго цяжару мы датуль пазнаць не зможам,
Пакуль каго супроць на шалі не паложым.

Теперь каков ты? Кто? Не спрашивают паны,
Ведь ценятся одни набитые карманы!

Вось так і родам перасталі ганарыцца:
Хто важны, на кім штэмпель, той у нас харошы.
Сяброў цяпер шануюць, як габрэі грошы.

Ruskie przysłowie: z kim się biję, tego lubię.

Co Francuz wymyśli, to Polak polubi.

Дзяцінства край! Ён прад вачыма ўстане
Святы і чыст, як першае каханне,
Ўспамінамі памылак не разбіты,
Абманутай надзеяю не ўзрыты,
Не зменены нічым і не забыты,
Дзе рэдка плакаў я і не злаваўся.
З тым краем я ахвотна б прывітаўся...

Шчаслівы той, хто шэраю гадзінай
Прысесці мог з сябрамі ля каміна,
Замкнуцца ад Еўропы амбарасаў,
Пабегчы думкай да дзяцінства часаў
І марыць, думаць пра сваю краіну...

I ja tam z gośćmi byłem, miód i wino piłem,
A com widział i słyszał, w księgi umieściłem.