Адам Мицкевич. Избранная поэзия

Biada, biada, jeśli dotąd nie spełnił przysięgi,
Jeśli zrzekłszy się szczęścia, szczęście Aldony zatruwszy...
Jeśli tyle poświęcił i dla niczego poświęcił...
Przyszłość resztę pokaże. Niemcy, skończyłem piosenkę.

Biada – mówił – niewiastom, jeśli kochają szaleńców [...].

Płomień rozgryzie malowane dzieje
Skarby mieczowi spustoszą złodzieje – pieśń ujdzie cało.

Niech wam ostatni w Litwie wajdelota
Nuci ostatnią litewską piosenkę.

Небо я видела только с тобою!

Wolnym rycerzom – powiadał – wolno wybierać oręże
I na polu otwartym bić się równymi siłami;
Tyś niewolnik, jedyna broń niewolników – podstępy.

I ja tam z gośćmi byłem, miód i wino piłem,
A com widział i słyszał, w księgi umieściłem.

Wiadomo, że kto z ruskim carem raz się zwadził,
Ten już z nim na tej ziemi nie zgodzi się szczerze
I musi albo bić się, albo gnić w Sybirze.

Wszystko można, lecz ostrożnie.

Co się tycze malarstwa: do obrazu trzeba
Punktów widzenia, grupy, ansemblu i nieba,
Nieba włoskiego! Stąd też w kunszcie peizażów
Włochy były, są, będą, ojczyzną malarzów.