Круглянскі мост. Сотнікаў

Нет, жизнь – вот единственная реальная ценность для всего сущего и для человека тоже. Когда-нибудь в совершенном человеческом обществе она станет категорией-абсолютом, мерой и ценою всего. Каждая такая жизнь, являясь главным смыслом живущего, будет не меньшею ценностью для общества в целом, сила и гармония которого определяется счастьем всех его членов. А смерть, что ж – смерти не избежать. Важно только устранить насильственные, преждевременные смерти, дать человеку возможность разумно и с толком использовать и без того не так уж продолжительный свой срок на земле.

Да, физические способности человека ограничены в своих возможностях, но кто определит возможности его духа? Кто измерит степень отваги в бою, бесстрашие и твердость перед лицом врага, когда человек, начисто лишенный всяких возможностей, оказывается способным на сокрушающий взрыв?

Но ведь кому не известно, что в игре, которая называется жизнью, чаще с выигрышем оказывается тот, кто больше хитрит. Да и как иначе?

Хуже всего в жизни – неопределенность: она отнимает волю к действию.

Значыць, усё ж даганяюць. Не азіраючыся — няўклюдна было вывернуцца з авечкай, — Рыбак вызначыў па крыку, што тыя ўжо на пагорку і, мабыць, убачылі іх. Надта невыгоднае аказалася іх становішча, асабліва Сотнікава, якому да хмызняку яшчэ бегчы ды бегчы. Але што ж... Як заўжды пры найбольшай пагрозе, кожны дбаў пра сябе, беручы свой лёс ва ўласныя рукі. Што ж да Рыбака, дык каторы ўжо раз за вайну яго ратавалі ногі. Праўда, магчымасці іх былі малыя — да крыўднага абмежаваныя магчымасці дзвюх чалавечых ног. І тым не менш менавіта яны, а не што іншае абяцалі яму паратунак.

Ужо ў іх было аднойчы, - праўда, не тут, па той бок чыгункі, - калі маленькая группа іх, акружэнцаў, блукала некалькі дзён па лясах, шукала партызан. Яны знайшлі іх, трох чалавек з мясцовых работнікаў, пакінутых дзеля арганізацыі партызанскага руху, - тыя сядзелі ў лясной яме далёка ад жылля і пяклі ў касцярку бульбу. Ні добрае зброі, ні якога прыпасу ў іх не было, як не было і колькі-небудзь акрэсленага плана хоць бы на недалёкае будучае.Сярод траіх не было нават камандзіра, каторы перад тым, пакінуўшы іх тут, назваўся хворым і вярнуўся да сям'і ў мястэчка. Яны, чацвёра акружэнцаў, знайшлі яго на кватэры і пацікавіліся, чым жа ён мае намер займацца далей, - падумалі, мо хоча падацца ў паліцыю і выдаць немцам усе лясныя прыпасы. Аказалася, да немцаў той перабягаць не збіраўся, але ўжо няблага ўладкаваўся і пры новай уладзе: жыве дома і майструе на базар ручныя млыны-цёркі. Ну і яшчэ карыстаецца сім-тым з партызанскіх прыпасаў, схованкі якіх вядомы яму аднаму і якімі ён абдзяляе радню. Ісці ў лес ён пакуль што не меў ахвоты - наперадзе зіма, сцюжа, а ў яго слабае здароўе. Хіба што вясной, калі да таго часу не разаб'юць немцаў.
Яны так раззлаваліся тады, што ён кепска скончыў, той няўдачлівы партызанскі арганізатар.