Час збіраць косці

…куды на свеце палкай не кінь, трапіш у беларуса. Ды не абы-якога, выбітнога сярод тамтэйшых людзей. Бо чалавек і тут, і там, і на тым свеце – чалавек. Толькі ў беларуса радзімы няма, сірата ён дома і ў свеце сірата.

Першы і галоўны закон кожнага сапраўднага майстра і мастацтва: аддацца і зазірнуць у вочы свайму вар'яцтву. Паверыць яму. І вас будзе ўжо двое.

Натоўп кіруецца не розумам, ён увогуле адмаўляе яго. Розум згарае ва ўсхліпах і хвалях святога калектыўнага гневу і абурэння. І ў каго хутчэй ён згарае, у каго менш таго розуму, той і завадатар, верхавод у натоўпе.Таму, пэўна, часцей за ўсё людской зграяй правіць пасрэднасць з непазбытымі ў сябе яшчэ інстынктамі жывёлы, звера.

Ну, уявіце сабе, а раптам бы ды ўзнікла сярод катоў моўнае пытанне. Пажадаў бы, напрыклад, нейкі адзін кот пеўнікам кукарэкаць, а другі. Скажам, сабакам брахаць. Што б з гэтага атрымалася…

Толькі на свеце няма нічога вечнага. Вечнасць знікае, калі адлятае воля, перастае ганарыцца сваёй хатай, танчыць і спяваць свае песні.

…калі чыноўнік з першых хвілін сустрэчы вельмі ўгодлівы, дабра не чакай. Угодлівасць заўсёды папярэднічае адмове

Зусім няпраўда, што Бог не роўна дзеліць. Вельмі роўна: калі чаго не дадаў табе - перадасць суседу альбо лепшаму сябру, бо чалавек - жывёла парная. І ў пары яшчэ з некім вы параўняныя.

Гарадскія дымы, нібы прывязаў хто да заводскіх труб. Яны саромеліся аказаць сябе, але не наважваліся і пазбавіць завод дыхання.

Як жа хутка псее чалавек. Толькі што прымерваў крыллі, але не паспеў іх прыладзіць, як паперлі рогі.

Трыццаць срэбранікаў пры ўсякім курсе застаюцца трыццаццю срэбранікамі. Пры кожнай уладзе і кожным часе.