Рецензия на книгу

• 

  Аноним17 октября 2015 г.

  Твор пачынаецца, на мой погляд, з жыццесцвярджальнага элемента. Галоўны герой пасяліўся ў Піжме, у глухой вёсцы, дзе 5 дамоў знаходзяцца ля ракі. Ён адчувае сябе свабодным, але яго свабодзе пагражае старая Міленцьеўна, якая прыязджае ў госці да сына Максіма, што жыве побач з аўтарам (твор вядзецца ад 1-й асобы). Але Міленцьеўна - і ёсць той жыццесцвярджальны элемент! З яе прыездам усе быццам бы ажываюць. Першай жа раніцай яна ідзе па грыбы і збірае іх у туман столькі, колькі ніхто і ў ясны дзень не збіраў!
  

  
  Шчасце старога чалавека, добра, з асалодай папрацаваўшага, і зноў і зноў пераканаць і сябе, і людзей, што ён яшчэ не дарма на гэтым свеце жыве. І тут я ўзгадваю сваю памерлую маці, у якой, бывала, таксама задаволена свяціліся і ззялі вочы, калі яна да ўпаду напрацаваўшыся ў полі ці на сенакосе, позна вечарам вярталася дадому.

  Калі я чытаў гэты твор, то ўзгадваў сваю бабулю Марыю Аляксандраўну, якой на той момант было 82 гады, а яна то сходзіць паверне сена, то прыгатуе паесці, то яшчэ якой працай зоймецца. Пасля ёй спіна баліць, яна прыляжа адпачыць, але менавіта падчас працы ў яе вочы свецяцца лепей за ўсё. Калі ў вас ёсць такія блізкія людзі ці знаёмыя, то абавязкова прачытайце твор "Драўляныя коні". Прыемнага чытва!

  4

  1,2K