Рецензия на книгу

• 

  Аноним16 июня 2015 г.

  А мы, капірайтэры, так паварочваем рэчаіснасць перад вачыма target people, што свабоду пачынае сімвалізаваць, то прас, то пракладка з крыльцамі, то ліманад. За гэта нам і плоцяць. Мы пхнем гэта з экрана, а яны пасля пхнуць гэта адзін аднаму і нам, аўтрам, - гэта як радыяактыўнае забруджванне, калі ўжо не важна, хто менавіта ўзарваў бомбу

  Упершыню ўзяўся чытаць Віктара Пялевіна і адразу знайшоў для сябе столькі знаёмага, або пісьменнік, будучы цудоўным капірайтарам і рэкламадаўцам, знайшоў спецыяльныя коды ў свядомасць такога чытача як я. Прачытайце і падзяліцеся, ці адбылося з вамі тое ж самае. Мне падаецца, што В.Пялевін той пісьменнік, які сцвярджае думку, што мы працягваем жыць у эпоху постмадэрнізму. І нават чытач з інтэлектуальным узроўнем вышэй сярэдняга і няхай сапсаваным, але пачцуццём густу, усё ж знойдзе сваё ў такой кнізе як "Generation "П". Нават калі ён будзе беларусам, то ў чытанні проста не пройдзе міма, напрыклад, назвы арганізацыі "Народная воля", якая паводле В.Пялевіна займаецца тым, каб падтрымліваць веру ў існаванне палітыкаў, маўляў, яны ўсе толькі галаграма і намі кіруе тэлевізар. У Беларусі існуе газета "Народная воля", якая, пагадзіцеся, таксама падтрымлівае веру беларусаў ў тое, што ў нас ёсць роўная кіраўніцтву ў дзяржаве апазіцыя і шматпартыйнасць увогуле. Але ў палітыцы не мушу разбірацца, таму і не буду кранаць, бо засмярдзіць, тым больш кніга не пра яе.
  

  
  Па сваёй прыродзе любы палітык - гэта проста тэлеперадача. ну пасадзім мы перад камерай жывога чалавека. Усё роўна яму прамовы будзе пісаць каманда спічрайтэраў, пінжакі выбіраць - група стылістаў, а рашэнні прымаць - Міжбанкаўскі камітэт. А калі яго кандрашка раптам схопіць - што, зноў усю бадзягу пачынаць па новай?

  Для маіх сяброў, мяркую, сваім у гэтай кнізе будзе прыкмета фінансавай нестабільнасці людзей, якія разбіраюцца ў марках і коштах на тэлефоны, дарагія аўтамабілі, гадзіннікі, бо пагадзіцеся, што чалавек, які можа гэта сабе дазволіць, не ведае колькі гэта каштуе і якая гэта марка, а яму проста падабаюцца рэчы.
  Для мяне, як для чалавека, які нядаўна здымаўся ў рэаліці-шоу, цікава было пачытаць пра TV у прыдуманай пялевінскай рэчаіснасці, бо тэлебачанне ён параўноўвае з геенай вогненнай, як у Карфагене, нешта кшталту станцыі спальвання смецця. Цікавая тэорыя В.Пялевіна пра ўздзеянне нават выключанага тэлевізара (і яго адрозненні ад уключанага) на чалавека, светапогляд якога фарміруе рэжысёрска-мантажная група.
  

  
  Цьмяны экран без усялякай выявы ніяк не ўплываў, яке фон.
  Уключаны тэлевізар практычна ніколі не перадае статычны від з адной нерухомай камеры, таму выява на ім не з'яўляецца фонам. Наадварот, гэта выява інтэнсіўна змяняецца. Кожныя некалькі секундаў адбываецца альбо змена кадраў, альбо наплыў на якую-небудзь рэч, альбо пераключэнне на іншую камеру - выява непрырыўна мадэфікуецца аператара і рэжысёрам, які стаіць за ім. Такое змяненне выявы называецца тэхнамадыфікацыяй.
  Тут мы просім быць вельмі ўважлівымі, бо наступнае палажэнне вельмі складана зразумець, хаця сутнасць яго вельмі простая. Акрамя таго, можа ўзнікнуць адчуванне, што размова ідзе пра нешта неістотнае. Бяром на сябе смеласць заўважыць, што размова ідзе пра самы істотны псіхічны феномен канца другога тысячагоддзя

  .
  А для мяне, як проста для чалавека, было прыемна пазнаваць вядомыя цытаты (Homo homini lupus est), радкі з улюбёных песень: "Это сёстры-печали, живущие в ивах. Их глаза, словно свечи, а голос - туман..." На гэта і разлічваюць постмадэрністы, што ты пачнеш верыць. Ты пачынаеш верыць, што аўтар слухае тую ж музыку, што і ты, пачынаеш атаясамліваць сябе з героем твора Татарскім. Напрыклад, я, як і ён, таксама ў дзяцінстве не любіў галубцы, бо ўяўляў іх зварынымі галубамі. А колькі людзей яшчэ наведвала такая асацыяцыя?
  

  
  Але чалавек чалавеку даўно не воўк. Чалавек чалавеку нават не іміджмэйкер, не дылер, не кілер і не эксклюзіўны дыстрыб'ютар, як мяркуюць сучасныя сацыёлагі. Усё значна жахлівей і прасцей. Чалавек чалавеку ваў - і не чалавек, а такому ж дакладна ваў.

  Кніга В.Пялевіна пра прынцыпы творчасці постмадэрністаў, калі ты спрабуеш статуі свабоды ў руку засунуць трубку тэлевізара - метады і прыёмы ў пісьменнікаў-постмадэрністаў агульныя з рэкламадаўцамі. На думку аўтара, усім кіруюць грошы, і не за гарамі той час, калі не будзе існаваць мастацтва дзеля мастацтва, а кнігі будуць зводзіцца да таго, каб даказаць, што "Кока-Кола" лепей за "Пэпсі" ці наадварот. Вось гэта ўжо не постмадэрн, калі вы не можаце знайсці адрозненняў. Гэта бабло дзеля бабла, таму чытай сапраўдную літаратуру, пакаленне, пакуль ёсць магчымасць. Прыемнага чытва!
  P.S.: Дзякуй аўтраў, што дазваляе жыць іншым, паралельным жыццём.

  8

  107