Рецензия на книгу
Как читать книги
Моника Вуд
Аноним1 декабря 2024 г.Мы - не нашы памылкі. Мы - нешта большае
Я скептычна стаўлюся да кніг, якія выбіраю па вокладцы. Але гэта заўсёды так - уважліва глядзіш на афармленне і, калі яно чапляе, можна пазнаёміцца і з анатацыяй. А тут - велізарная бібліятэка (мая зайздрасць забілася ў істэрыцы) і... папугай. Асаблівай папулярнасцю ў многіх карыстаюцца папугаі ара. Аднак ў гэтай кнізе адзінымі і непаўторнымі сталі жако з "чырвонымі, як перац хвастамі". Менавіта яны сярод арнітолагаў лічацца самымі таленавітымі ў гукаперайманні.
Але не будзем пра папугаяў. Яны хоць і з'яўляюцца ўдзельнікамі гісторыі, але не галоўнымі героямі. Нас больш цікавяць іншыя. Напрыклад, плакса Вайолет, былая зняволеная. Ёй 22 года і я, шчыра кажучы, здзіўленая такому малому тэрміну, які атрымала дзяўчына. Але не будзем разважаць пра несправядлівасць судовай сістэмы.
Што мяне сапраўды парадавала, гэта тое, што дзяўчына не прабавала схаваць факт свайго турэмнага зняволення і разумела ўсю сур'ёзнасць. Яна прызнавала сваю віну з годнасцю. І ўсё ж, выйшаўшы на волю, дзяўчына сутыкнулася з асуджэннем з боку сваякоў і навакольных. У іх вачах Вайолет заставалася забойцам. Дзяўчына прабівала сабе шлях праз церні і заслужыла шчаслівы фінал.
Ідэя Кніжнага клуба для жанчын-зняволеных у турме - нешта незвычайнае. Мне зразумелыя паводзіны Харыет, якая распавядала сваім падапечным пра сваё жыццё. У маёй педагагічнай практыцы падобнае таксама было. І гэта збліжае, сцірае межы, навязаныя сістэмай. Можа, таму для гэтых жанчын, такіх розных, Кніжны клуб стаў аддушынай, каб забыцца пра свае праблемы і пагрузіцца ў праблемы герояў кніг. А потым пражыць сваё жыццё ў вершах і эпітафіях, але ўжо без страху.
Гісторыя Фрэнка мяне зачапіла. У ім адкрылася мудрасць, якую так любяць прыпісваць людзям сталага ўзросту. Аднак з ім гэта не здаецца чымсьці навязаным, непрыемным. Наадварот, Фрэнк - той чалавек, які выступае слухачом менавіта тады, калі больш за ўсё ў гэтым маеш патрэбу. Менавіта ён дапамагае зразумець, што ідэальных людзей не бывае і гэта нармальна - рабіць памылкі. Галоўнае - дараваць сабе.
Гэта кніга не пра тое, як чытаць кнігі. І нават не пра кнігі. Гэта пра людзей, якія іх чытаюць. Для кнігі ўсё роўна, хто ты ёсць. Ты проста знаёмішся з яе зместам і мяняешся, знаходзіш тое, што чапляе. І не важна, навошта гэта трэба. Ёсць толькі ты і кніга.
5118