Рецензия на книгу

• 

  runas21 января 2015 г.

  Прыемна ўразіла:
  1) Надзвычай добры стыль, прыгожы і лёгкі. Безумоўная клясыка.
  2) Сапраўдная любоў да Беларусі ў кожным сказе, вельмі глыбокае веданьне яе.
  3) Энцыкляпэдычная эрудыцыя.
  4) Позьне-савецкія няшкі, кшталту цыгарэтаў БТ ці Ікарусаў. 1979 г.

  Непрыемна ўразіла:
  1) Няспыннае "франдзіраваньне" і дробнае дысыдэнцтва.
  2) Замнога спэкуляцый на тэмы рэлігіі: тут табе і Новы Тэстамэнт, і касьцёл, і ксёндз, і пэрсанажы-вернікі.
  3) Замнога алькаголю. Месцамі п'юць ледзь не на кожнай старонцы.
  4) Замнога выбрыкаў сюжэту, у канцы гэта нагадвае ўжо нейкую пародыю ці трэш.
  5) Нягледзячы на тое франдзіраваньне, увогуле Караткевіч пяе песьню савецкай уладзе і азартна "палюе на ведзьмаў" - чорныя фашысцкія і шляхецкія ворагі тут і там.

  Павесяліла:
  1) Абавязковыя закаханыя жанчыны. А як жа бязь іх? Герой беларускага рамана павінен кахаць направа і налева!

  Пасьля гэтага рамана Караткевіч уяўляецца паўлінам, які распускае хвост перад самотнымі кнігалюбкамі: маўляў, я і вэтэран, і доктар навук, і ведаю багата моў, і чыноўнікаў шугаю, і міліцыі рот затыкаю, і Біблію чытаю, і над Марксам-Леніным жартую, і п'ю, і лаюся, і кахаюся, і бандытаў голымі рукамі перамагаю - і ўсё гэта дзеля сяброў і савецкай Радзімы.

  Сьмешны падлетак, але чысты душою.

  10

  287