Рецензия на книгу
Невидимки
Чак Паланик
mari-rudakova10 августа 2023 г.Два бакі адной істоты
Мне здаецца, што ў свеце існуюць толькі два жаданні адносна ролі чалавека ў грамадстве: жаданне быць у цэнтры ўвагі і жаданне ператварыцца ў невідзімку. І менавіта ад сітуацыі залежыць, якое з іх будзе дамінаваць. Вось, напрыклад, чалавек, выступаючы на нейкім мерапрыемстве, будзе марыць аб тым, каб яго заўважылі. Праўда, трэба дадаць яшчэ ўпэўненасць ва ўласным поспеху, інакш атрымаецца так, што пераважным стане жаданне знікнуць са сцэны. Увогуле, бег з крайнасці ў крайнасць: ці знакаміты твар, ці чалавек без твару.
У перыяд каронавіруса нашэнне сродкаў індывідуальнай абароны надавала кожнаму прахожаму нейкую таямнічасць, загадкавасць. Быццам бы нічога незвычайнага - толькі медыцынская маска на твары, - але чалавек успрымаўся намі ужо інакш. Ён быў кімсьці, застаючыся ў нашым жыцці нікім.
Кнігу я магу апісаць двума словамі: цудоўна страшэнная. Праўда, хочацца дадаць яшчэ адно: гідкая. Менавіта так. Героі мяняюцца з хуткасцю гуку, сюжэт скочыць з адной падзеі ў другую. І няхай пра гэта было папярэджана загадзя, мой мозг не гатовы да такіх гіпер-скачкоў у прасторы і часе. Ужо занадта сур'ёзна аўтар успрымае тэрмін "гіпербалізацыя" - яго персанажы заганныя і пачварныя да агіды, а падзеі ненатуральна нерэальныя. Зрэшты, нідзе і не было сказана, что чытач убачыць прыгожых прынцэс і вясёлку (аднак, яна была - дзякуючы ЛГБТ).
У канчатковым выніку твор ператварыўся ў клубок зблытаных думак, прасякнутых жалем да сябе і гарманальнымі прэпаратамі. Гэта гісторыя, у якой таксама ёсць дзве рэальнасці: яна альбо падабаецца да вар'яцтва, застаючыся на вачах, альбо аказваецца выкінутая ў смецце, стаўшы невідзімкай.
2397