Сучасная беларуская лiтаратура
Mroja
- 18 книг

Ваша оценка
Ваша оценка
Прывітанне, я Наста, мне 24. І я ніколі не спрабавала алкаголь. З кожным годам гэтая фраза спараджае ўсё большую колькасць пытанняў у мой адрас. “А ты цяжарная? Нават піва не п’еш? Можа хварэеш? Антыбіётыкі п’еш? Можа ўсё ж такі хоць кілішак?” — гэта толькі малая колькасць нетактоўных і бязглуздых пытанняў, якія я часта чую, калі адмаўляюся выпіць. Вось так і жыву здаровым і абсалютна цвярозым жыццём. Таму нават не ведаю, ці маю я права чытаць такія кнігі і асуджаць людзей, апісаных у ёй.
Анатоль Астапенка (пад псеўданімам Антон Кулон) напісаў кнігу пра свой няпросты шлях змагання з алкагольнай залежнасцю. Першапачаткова яна выйшла 6 гадоў таму ў выдавецтве “Логвінаў”, а гэтае выданне, адрэдагаванае і дапоўненае, пабачыла свет у выдавецтве Галіяфы. Паводле адукацыі аўтар — фізік-тэарэтык, але відавочны талент да пісьменніцтва ў яго ёсць (дарэчы, твор выдадзены ў аўтарскай рэдакцыі). Кніга напісаная добрай мовай і выглядае лепш, чым творы некаторых прафесійных літаратараў.
Кніга дзеліцца на тры часткі. У першай чытача чакаюць алкагольныя гісторыі пра аўтара і яго сяброў па келіху. Не думайце, што будзеце чытаць гэтую частку як зборнік анекдотаў “з жыцця п’яных”, бо некаторыя гісторыі заканчваюцца сапраўднымі жыццёвымі драмамі і нават смерцю іх удзельнікаў. Жартоўных здарэнняў тут зусім няшмат, а вось трагічных хапае. Сярод герояў фігуруюць вядомыя асобы, літаратары, музыкі, бо ў аўтара даволі шырокае кола знаёмстваў у свеце мастацтва.
Другая частка яшчэ больш драматычная, паколькі ў ёй праз алкагалізм аўтара адбываюцца страшныя рэчы, якія, аднак, становяцца каталізатарам на шляху да цвярозага жыцця. Адсюль пачынаецца доўгі шлях па скасоўванні грамадзянства краіны Алкаголіі. У трэцяй частцы якраз апісваецца гэты шлях: праз кадзіраванне да царквы і сустрэч АА (ананімных алкаголікаў). Гэтая частка кнігі можа напружана чытацца атэістамі, бо ў ёй сцвярджаецца важнасць веры ў бога на шляху да цвярозасці.
Вельмі суб’ектыўныя аўтарскія разважанні пра шлях веры, які будзе прымальны далёка не для ўсіх, мяркую. Але гэта яго гісторыя, а не практычны дапаможнік па выхадзе з запою. Вельмі важна, што спадар Анатоль знайшоў у сабе смеласць, каб падзяліцца сваёй гісторыяй з чытачамі і, магчыма, нават дапамагчы каму-небудзь.
Даволі часта ад людзей з пэўнымі залежнасцямі мы чуем: “Ды я магу кінуць, калі захачу”. Марку Твэну прыпісваюць аўтарства наступнай фразы: “Кінуць курыць лёгка, я ўжо тысячу разоў кідаў”, і ў гэтым уся сутнасць любой залежнасці. Аўтар даводзіць, што алкагалізм — гэта невылечная хвароба. Немагчыма прыйсці да лекара і сказаць: “Вылечыце мяне ад алкагалізму”. Ён не прапіша вам курс цудадзейных лекаў, так як і аўтар у сваёй кнізе не вынаходзіць панацэю. Ягоны шлях да цвярозага жыцця цярністы, поўны зрываў і запояў, аднак і праз 15 гадоў цвярозага жыцця ён усё роўна працягне называць сябе алкаголікам.
Яшчэ колькі гадоў таму Беларусь узначальвала рэйтынг краін з самай вялікай колькасцю ўжывання алкаголю насельніцтвам, потым апусцілася на 2 месца, саступіўшы Літве, але ўсё роўна гэтыя факты пужаюць. 15 літраў чыстага этылавага спірту ў год на кожнага чалавека ва ўзросце ад 15 гадоў. Хочацца недарэчна пажартаваць, што раз я не п’ю, то нехта выпівае мае 15 літраў.
Важная і страшная кніга, якая можа дапамагчы алкаголікам паглядзець на сваё жыццё з боку і задумацца над зменамі, а людзям, якія не п’юць, дасць цярпенне і разуменне ў дачыненні да алкаголікаў. Бо ніхто не ведае, з чым яму давядзецца сутыкнуцца ў жыцці.

"Калі п'янка замінае працы, то кінь яе". Што кінуць — п'янку ці працу, кожны выбірае сабе сам, як каму даспадобы.

Толькі ў кіно можна вылезці з люка ў Парыж. У СССР з люка вылазяць толькі ў мянтоўку...