Ночы на Плябанскіх Млынах

У кнігу вядомай пісьменніцы Людмілы Рублеўскай увайшлі гатычны раман "Скокі смерці", у якім журналістка Ганна Барэцкая і рэстаўратар Юрась Дамагурскі разгадваюць таямніцу сярэдневечных гадзіннікаў, аповесць "Ночы на Плябанскіх млынах", дзе міфы і легенды Мінска пераплятаюцца ў запамінальную містычна-рамантычную карціну, цыкл "Старасвецкія міфы горада Б*", што спалучае антычныя міфы і рэаліі старасвецкага беларускага мястэчка, а таксама апавяданні, у якіх дзейнічаюць і паўстанцы Каліноўскага і Ка...

Жанры

Рейтинг LiveLib

4,4

22 оценки

5
50%
4
50%
3
0%
2
0%
1
0%

Ваша оценка

Прочитали 26Хотят прочитать 14

Рецензии

Аноним10 апреля 2014 г.
Мастацтва і містыка лепей, чым палітыка.
Страшэны час на зломе эпох. Невялічкая кампанія сустракае яго ў старым доме, старасьвецкім будынку "з мансардай і разьблёнымі калонамі, пацямнелы ад часу", у доме, які назаўтра "экс-пра-пры-… Госпадзе, гэта ж вымавіць немагчыма…" забярэ новая ўлада. Пір падчас чумы. Будучыня зацягнута туманам і змрокам. Апошняя ноч старых сяброў, якую яны бавяць, распавядаючы жахлівыя паданні старога Мінска, бо чым страшнейшы час – тым прыемней слухаць выдуманыя жахі…
І вось кожны з гэтай кампаніі - уладальніца дома Дарота, яе сяброўка Зося, былы арыстакрат, а зараз актор Улад, мастак Ной і нейкі фалькларыст ва ўзросце (пра якога мне есць што сказаць асобна, але аб гэтым далей) - успамінаюць містычныя гісторыі, якія яны некалі пачулі ці нават самі былі іх сведкамі. Адныя паданні прыходзяць з глыбіні стагоддзяў, іншыя падзеі адбываюцца зусім нядаўна - як, напрыклад, добра знаёмая мінчукам гісторыя пра лошыцкі прывід. Адныя містычныя эпізоды атрымліваюць па выніках нейкае звычайнае матэрыялістычнае тлумачэнне і прымушаюць нават усміхнуцца, іншыя так і застаюцца таямнічымі. І, трэба адзначыць, што ў абодвух катэгорый ёсць сваеасаблівае хараство.
Аповесць цалкам апраўдвае ўдакладненне "містычная" - яна менавіта такая і ёсць, містычная, загадкавая і атмасферная. І павінна спадабацца і знаўцам жанру, і аматарам беларускіх паданняў (а ўвогуле - любых паданняў). Але ёсць у аповесці адна рэч, якую я ніяк не магу ўхваліць і якая па жывым рэзала мяне падчас усяго чытання. Навошта, ну навошта, адкажыце вы мне, патрэбна было ўводзіць у кампанію герояў Андрэя Беларэцкага, цудоўны, моцны, яскравы і, напэўна, самы прывабны вобраз беларускай літаратуры? Навошта пераўтвараць яго, моцнага і маладога, у старога расчараваннага ў жыцці? Не чапайце мары майго юнацтва! І, нават калі адхіснуць эмоцыі, створаны вобраз ніяк не суадносіцца з арыгіналам (а "Дзікае паляванне..." я ведаю амаль на памяць). Каб не гэта - усё было б зусім цудоўна. І жахлівая містыка, і яшчэ больш чорная рэальнасць.
— Стой, гад! — стрэлы за сьпіной ужо не турбавалі. Сьветлая беларуская будучыня была тут.
Читать далее
25
924
Аноним10 января 2014 г.
Першая кніга "паслядоўніцы Караткевіча" якую я прачытаў. Усе даволі сціпла і цікава.
5
486

Все рецензии

Цитаты

Аноним10 апреля 2014 г.
— Была адна гісторыя на беразе Сьвіслачы, — скрозь зубы прагаварыў Беларэцкі. – Пабіліся з-за адной красуні два шляхціцы… Сплываюць крывёю, адзін другому і кажа: “Што ж мы, абодва памром, а паньне нашай самотнай жыць… Пайшлі, пакуль на нагах, да яе – няхай выбера, каму памерці. А другі перавяжа свае раны і спазнае шчасьце”. Прыйшлі да дому панны, барваю шлях паліваючы – а з яе вакна трэці, шчасьлівы, вылазіць… Карацей, памерлі ўсе, — не зусім лагічна завершыў расповед пан Андрэй.
7
685
Аноним11 мая 2018 г.
Журналіст цягнецца да літаратуры, як архітэктар да выяўленчага мастацтва...
3
181
Аноним21 июня 2018 г.
Пісьменнік павінен назіраць за людзьмі, як паэт Купрэеў за жыццём мурашніка. Ісці ў самыя небяспечныя і недалікатныя месцы, як Эміль Заля хадзіў у бардэль і там, хаваючыся за парцьерамі, рабіў зацемкі... Галоўнае памятаць, што, каб апісаць лужыну, неабавязкова ў ёй выкачацца.
2
108